Plots op straat door stiefmoeder

,,Goedemiddag. Even wat te drinken en wat te snoepen voor onderweg, ’t is een flinke reis”, lacht de jongen vriendelijk. ,,Ha, en ik kan wel raden waarheen”, reageer ik op zijn zwaar Achterhoekse dialect.

De jongen kijkt me geamuseerd aan ,,Terug naar Hengelo. Ik heb een paar dagen bij vrienden gelogeerd”, vertelt hij. Hij bestelt een flesje drinken en een chocoladereep en rekent af. ,,Want weet je…”, begint hij, maar een volgende klant staat alweer te wachten. Het meisje heeft duidelijk haast en uiteraard help ik haar eerst. Als ze klaar is, vervolgt hij: ,,… Ik ben vorige week door m’n ouders op straat gezet en…”, maar er dient zich alweer een volgende klant aan.

Lastig; de jongen wil erg graag z’n verhaal te vertellen. Weer doet hij geduldig een stap opzij en als deze reiziger eenmaal geholpen is, vervolgt hij: ,,Het ging gewoon niet meer. Ik ben nu ineens dakloos. Het was m’n stiefmoeder. Ze heeft me…”, maar het daadwerkelijke werk roept: iemand wil graag een pakje sigaretten.

De jongen blijft geduldig wachten en pakt z’n kans als de ruimte er weer is. ,,Nou ja, ze heeft gewacht op een reden. Die reden kwam er, toen ging het niet meer. Het was de druppel. Ik ben uitgeschreven met de mededeling dat ik nooit meer welkom ben.” De jongen kijkt om zich heen en geeft mij daarmee de tijd om ‘m eens te bekijken. Jaartje of 20, geen etter, zeker ook niet vroom. ,,Dus nu maar naar de daklozenopvang in Hengelo.” Maar jeutje, wat is er dan eigenlijk precies gebeurd joh? ,,Ach. Het was drie weken geleden. M’n stiefmoeder merkte dat ik…”, maar er vormt zich plots een rij voor me. Als iedereen geholpen is, is hij al verdwenen. Richting Hengelo, naar een totaal andere toekomst dan een week geleden.