Perrongeluk: rijst, kip en chocolade

,,Doe maar een flesje water, dat lijkt me sowieso verstandig voor vanavond. Waaróóóm heb ik m’n trein nou gemist? Nu mis ik een half uur zuivere wijntijd.” Ze staat er ietwat verloren bij, maar met een zichtbaar cynische strijdbaarheid. ,,En ik heb zo’n zin in wijn; ik keek uit naar een avondje onbekommerd wijn drinken met vrienden.” De reden voor deze behoefte openbaart zich al snel: ze is vanmiddag ontslagen en heeft haar laatste dag direct al achter de rug.

En nu

,,Reorganisatie. We wisten dat het eraan zat te komen, dus het is niet heel verrassend. Het is prima, ik had het er al niet meer erg naar m’n zin.” Ze is vooral opgelucht dat zij weg moet en niet de vijftigers. ,,Om mezelf maak ik me echt geen zorgen, dat komt echt wel goed. We zaten in de rijst, in al haar facetten. We kregen soms heerlijk onbenullige klachten. Mensen die kwaad waren dat hun rijst na tien minuten koken niet gaar was. Bleek dat ze rekenden vanaf het koude water in de pan, niet vanaf het kookpunt. Ze verwachtten vervolgens wel dat we gratis rijst opsturen, misschien is die klantvriendelijkheid wel de reden dat het niet meer zo goed ging.” Nee, ze gaat het niet missen. Niet het product, maar vooral het reizen ging haar tegenstaan; elke dag de A16 op was een hel. ,,Nu wil ik echt in Breda werk vinden… Geen snelweg, geen trein, maar gewoon op het fietsje…”

Eerst wijn

Naast rijst heeft ze eerder gewerkt met kip. Die markten heeft ze nu wel gezien, maar dat ze in de levensmiddelenbranche werkzaam blijft staat al wel vast. ,,Snoepjes. Vooral chocolade lijkt me wel wat”, mijmert ze hardop. Maar dat is van later zorg, nu eerst  naar Utrecht. ,,Naar mijn wijntje. Allemachtig. Wijn. Wat heb ik nu een enorme zin in wijn.”