Iedereen heeft een knuffel nodig

De jongen sleept een koffer mee en op zijn rug ligt een enorme rugzak. Met schichtige bewegingen legt hij zijn bagage neer en haalt diep adem. Tot hij haar ziet. ,,Hé! Ook op doorreis?”, vraagt hij spontaan. Ook zij staat bepakt en bezakt bij me, een ietwat moeizaam gesprekje begint. Ze komt van een festival in Friesland en is bijna thuis; hij moet nog een stukje verder.

,,Dit is echt de vreselijkste dag van mijn leven”, verzucht de 18-jarige jongen. ,,Ik ben bij een vriendin in Engeland geweest. Zij is de enige op de wereld die me begrijpt, het afscheid was moeilijk”, vertelt hij geëmotioneerd. De vrouw luistert aandachtig, de jongen vervolgt. ,,Nu moet ik weer naar mijn moeder. Dan begint het gezeik vol onbegrip weer. Ik ben, nou ja, anders dan anderen, begrijp je?” Hij somt enkele psychische stoornissen op, zoals asperger en PTSS. Het is ontroerend: de vrouw -ook nog maar 25- neemt rustig de tijd en geeft hem haar volledige aandacht, iets waar hij naar snakt. Want: ,,Ik ben zo blij dat je met me praat. Ik had het nodig, het zat me tot hier. Met mannen heb ik nare ervaringen, ik wil alleen met vrouwen praten, maar dat is soms zo moeilijk.”

De vrouw blijft interesse tonen,  tot de jongen breekt. Ze geeft direct een warme knuffel, die de jongen dankbaar en vol overgave beantwoordt. Hij plet haar haast, zij wrijft zachtjes over zijn rug. Maar dan is het tijd, zijn trein vertrekt haast. De vrouw kijkt hem beduusd na. ,,Wauw, dit was bijzonder. Hij wilde me niet versieren of slap ouwehoeren, dat was duidelijk”, vertelt ze. ,,Nee, hij zocht contact en dat moet je dan gewoon geven, vind ik. En hij had een knuffel nodig. Dat is toch zo: soms hebben mensen een knuffel nodig.”