OV-kaart

Een echtpaar komt naar me toe. De man kijkt chagrijnig en richt zich direct op het bier. “Nou, doe dan maar twee Heinies”, gromt ie binnensmonds. “Nou Geert, mot dat nou?”, jammert z’n vrouw. “Ja, dat mot!”, snauwt Geert, “en mot jij ook nog wat? We motten tóch wachten.” De vrouw bestelt een cappuccino. “Hoe laat gaat de volgende nou, Manja? Half uur wachten zeker, verdomme”, blijft de man gefrustreerd. “Geen idee Geert, motten we zo daar maar even vragen”, wijst ze richting enkele NS-medewerkers.

De man rekent af en vraagt aan mij of ik toevallig weet wanneer de volgende trein naar Rotterdam gaat. Die gaat over tien minuten. “Hmpf. Schijtzooi. Die OV-chipkaart werkt toch ook voor geen meter hè?”, blijft hij flink geërgerd. Omschrijvend: “Hou je je pasje voor dat paaltje, reageert dat kreng gewoon niet!” Hij wijst naar z’n twee biertjes: “Magoed, kennen we wel bier halen.”

Z’n vrouw komt erbij staan. “Ja, we hielden het pasje tegen dat paaltje en hij doet gewoon niks, wat we ook probeerden”, zegt ze. Ze laat een pinpas zien, maar ik snap haar punt. “Precies, dus u houdt uw OV-kaart tegen de paal. Er moet wel minstens 20 euro op staan, trouwens”, voeg ik eraan toe. “Dat staat er wel op, toch Geert?”, vraagt ze vertwijfeld. “Ja, daar staat nog wel zeker ruim duizend euro op, vorige week nog salaris gehad hè”, reageert Geert.

Het begint te dagen, het kwartje valt. Toch even voor de zekerheid, met een omweg. “Mag ik uw OV-kaart dan even zien, misschien dat ik zie wat er mis is”, probeer ik slinks. De vrouw geeft de pinpas aan me. “Dit is uw pinpas, een OV-kaart is echt een heel ander pasje”, breng ik voorzichtig. De twee kijken me verbouwereerd aan. “En tóch werkt de OV-chipkaart voor geen meter, geef dat nou gewoon eens toe!”, sneert Geert en het stel baant zich snel richting de NS-medewerkers.