Oppassen

“Oeh, het is weer maandag!”, verwelkom ik de immer vrolijke vrouw opgetogen. Elke zondag komt ze naar Breda, oppassen bij haar kleinkind. Op maandagavond keert ze terug naar Gelderland.  “Het was weer héérlijk. Hij was vandaag een beetje ziekjes, maar we zijn toch lekker buiten geweest. Binnenkort gaan ze drie weekjes met vakantie, ik kijk daar nu al tegenop!”, glundert oma blij en trots.

Een andere vrouw haakt in. “U past ook elke maandag op uw kleinkind? Ik ook!”, ontstaat plots een ontmoeting.  Een vrolijke ervaringenuitwisseling volgt, maar de sfeer slaat al snel om.

“Ik vind het zo… Fantastisch. Maar ook moeilijk”, klinkt het plots emotioneel. Ze pakt de elleboog van de vrouw stevig beet. “Mijn zoon is namelijk ernstig ziek”, legt ze uit. “Het zijn lange, heftige en tegelijkertijd geweldige dagen, zo met z’n drietjes. Vanmorgen vertrok ik om 6 uur, in totaal zit ik op zo’n dag vier uur in het OV. M’n zoon vindt het allemaal te veel moeite, zegt ie. Maar het is het zó waard.”

De twee dames kijken elkaar lang in de ogen. “M’n zoon heeft niet lang meer. Ik geniet nu meer dan ooit van hem en van z’n geweldige dochtertje. Dat hij er straks niet meer is, is een vreselijke gedachte. Het wrange is dat juist deze periode zo hartverwarmend is, er is zo ontzettend veel diepgang.”

De eerste oma legt nu een hand op de schouder van de ander. “Vreselijk, maar probeer inderdaad te genieten. Het klinkt als een waardevol samenzijn”, adviseert ze. “Ik kan je alleen maar heel veel sterkte toewensen. Ik zal aan je denken”, klinkt het oprecht. De vrouw glimlacht dankbaar. Ze geven elkaar een korte, warme knuffel, waarna ze weer hun eigen weg gaan.