Opa

Vrijwel iedere dienst kreeg ik bezoek van een oudere man. Altijd uiterst keurig in pak, maar zelden droeg hij hetzelfde. Het aantal pantalons, colbertjes, overhemden en stropdassen dat hij in z’n kast heeft hangen leek oneindig. Hij kocht eigenlijk zelden iets bij me, maar kwam vooral langs voor een praatje. ’s Avonds kwam hij nog eens langs om te vertellen over zijn dag. Na talloze gesprekjes noemde ik hem liefkozend ‘Opa’, een benaming die hij fijn leek te vinden.

Opa was een geinponem, zoals dat zo mooi heet. Een man met een hoge grapdichtheid. Hij had wel eens gehoord van de Perrongelukjes en vaak probeerde hij met een anekdote de krant te halen. ,,Deze komt zeker in de krant?” Nee, het lukte ‘m nooit.

Opa ging graag met de bus naar Baarle-Nassau, om aldaar in zijn vaste restaurant te eten. Dat beviel ‘m, hij vertelde ’s avonds kort wat hij gegeten had en hoe het gesmaakt had. Vergat daarbij niet te vermelden dat ze daar erg lekker bier hadden.

Opa moest eens naar de huisarts, die ‘m doorverwees naar een diëtiste. Die noemde ‘m ‘te dik’, hij moest afvallen. ,,Dat zegt zo’n olifant dan tegen je, voel je de ironie?”, riep hij dan. Maar hij viel af, het was al snel te zien en hij leek zich er goed bij te voelen.

Opa leek onze gesprekjes erg goed te waarderen. Hij vond het leuk. Ikzelf vond het soms een beetje teveel; ze duurden soms een uur en dat toch zo’n drie of vier keer per week. In november vroeg hij of ik zin had om eens met hem uit eten te gaan. In Baarle-Nassau. Ik glimlachte gegeneerd, besloot er toch maar voor te bedanken. Opa begreep het, maar vond het jammer. Sindsdien heb ik ‘m nooit meer gezien. Opa, je staat nu toch in de krant, kom je weer eens langs?