“Ja, ik weet het niet hoor. Wat heeft hij vandaag nou precies gedaan dan? Hij deed volgens mij echt een uur over dat mailtje en hij heeft een computer verhuisd, waar ie ook echt lang over deed. En verder?”
De jongen die praat loopt voorop en neemt plaats aan het raampje in een vierzitsbankje. De andere drie komen erbij zitten. “Hij doet ook niks! Kijk, ik ben hier binnengekomen door een stage. Ik heb die kans gewoon aangegrepen, keihard gewerkt, keihard m’n best gedaan en heb daardoor een contract gekregen. Verdiend! Wat heeft hij nu bewezen? Ik snap werkelijk niet dat hij er nog steeds is!”
De duidelijk jongste jongen heeft rode wangen en is fel. “Mja, het is toch de taak van Hans vind ik hoor. Hij is de leidinggevende. Nou weet ik wel dat dit soort dingen heel moeilijk zijn en ik weet ook dat hij absoluut geen leider ís, maar het is toch zijn taak”, zegt een derde jongen. “Hans is wel een goede leider, of in ieder geval een goede motivator. Hij heeft altijd gemotiveerd personeel gehad en weet ons altijd goed te sturen, maar heeft gewoon geen ervaring met dit soort situaties. Kijk, die lieve jongen is er pas een paar weken, het is voor ons allemaal even wennen om er zo iemand bij te hebben dus voor Hans ook. Hij heeft gewoon de tijd nodig”, zegt de vierde op rustige toon. De jongste denkt na, maar je ziet aan z’n gezicht dat ie zich al weken opvreet en zich al weken ergert. Maar hij houdt zich nu wijselijk stil. “Echt, rustig nou maar. Misschien verbetert het nog en zo niet, dan onderneemt Hans echt wel actie, eventueel in samenspraak met ons toch. We kunnen Hans misschien volgende week even apart nemen, want ik ben het met je eens dat dit niet al té lang meer moet duren”. De jongste lijkt te bedaren en de vier pakken hun spullen. De trein stopt, de vier lopen stilzwijgend naar buiten.
Ik vermoed dat er binnenkort een vacature vrijkomt, omgeving Oss.
