Afgelopen winter maakte een nieuwe, vaste klant zijn opwachting. De vrij onopvallende zestiger wil altijd maar één ding: “Koffie.” Daar maakt hij verder geen woorden aan vuil. De toon is niet perse onvriendelijk, maar in combinatie met een vrij norse uitstraling weet ik inmiddels: serveer de goede man zijn bestelling en stel verder geen vragen.
Een onopvallende zestiger dus. Op het eerste gezicht is ook zijn kledingstijl grauw. In de koude maanden droeg hij een blauwwit gestreepte muts, tot ver over z’n oren. Dat lijkt dan een iets te aanwezig kledingstuk, maar het misstaat ‘m niet.
Zijn sokken zijn altijd over z’n broek gerold; hoe langer je naar de man kijkt, hoe markanter zijn stijl wordt. De winter ging over op de lente, de blauwwitte muts ging af. Een volle haardos, die in zekere zin deed denken aan Ferry Mingelen. Onder zijn winterjas ook een eigen stijl. Niet opvallend, wél eigenzinnig. Het maakte de schier onopvallende man nog een gradatie excentrieker, naar mijn gevoel.
Tijdens de diensten die ik draai haalt de man gemiddeld zo’n vijf bakken koffie. Momenteel hebben we een koffiespaarkaart, wat betekent dat de zevende warme drank die je bij ons koopt gratis is. De man wil altijd een zegeltje, maar levert gek genoeg zelden een volle koffiespaarkaart bij mij in. Dat viel me eigenlijk nooit echt op, totdat hij het wel eens deed. De conclusie luidt dan immers: hij spaart wel degelijk. Het deed me beseffen dat hij natuurlijk ook buiten mijn diensten koffie kwam halen. De man komt meer en meer op mijn radar, begint me meer en meer te intrigeren. Soms probeer ik een plaagstootje, een opmerking, maar het levert niets op. Hij hapt nooit. Mede door zijn norse, passieve ‘zeg-verder-niets’-uitstraling, lijkt het onmogelijk tot ‘m door te dringen. Het maakt het mysterie steeds groter, m’n behoefte zijn verhaal te leren kennen steeds urgenter. Een rondvraag langs andere winkels en andere werknemers leverde niets op: niemand herkent de man op basis van mijn omschrijving. Het maakt de man ongrijpbaar. Zo veel contact, zonder daadwerkelijk contact.
Tot hij onlangs heel kort voor sluitingstijd op kwam draven. De suiker en melk had ik reeds opgeruimd. “Gebruikt u eigenlijk iets in de koffie?” Een vraag die ter zake doet. “Een suiker. Een melk”, antwoordt hij. M’n hart gaat tekeer, de opwinding is groot. Na een ruim half jaar is mijn kennis over deze man zowaar verdubbeld.
Je kunt ook een keertje vragen of decafe ook goed is? Onder het mum dat je ‘gewone’ koffie op is of dat je machine aan het ontkalken is oid. Dan weet je gelijk offie een harde of zaggggte g heeft én of hij ook decafe lust,,,,,,,,
[…] Ongrijpbaar mysterie (2) […]