Ongrijpbaar mysterie (2)

Op 19 mei jl. schreef ik op deze plek over een excentriek geklede, mysterieuze man. Hij kwam toentertijd zeker vijfmaal daags langs om koffie bij me halen, maar was onpeilbaar. In de zomer verdween hij en bleef enkele maanden afwezig. Sinds enkele dagen is hij echter weer een soort van terug op het station. Er is er niet veel veranderd, maar op de één of andere manier is hij wel aanspreekbaarder geworden. Heeft hij een opener blik.

Als hij met een kattenreismand langskomt en een kopje koffie bestelt, wordt er gelijk een opening gecreëerd voor een gesprek. ,,Ik heb weer een huis. In Etten-Leur, dus daarom was ik wat minder in Breda”, verklaart hij z’n zomerse afwezigheid. Hij moet snel verder, dus veel tijd heeft hij niet om te praten: hij gaat een katje ophalen uit het asiel.

Enkele uren later komt hij inderdaad terug. Hij houdt de reismand iets omhoog. ,,Dit issum”, mompelt hij droogjes. ,,Bink. Dat hou ik zo. Geloof dattie 4 jaar oud is.” De mysterieuze man gaat even dieper in op de afgelopen jaren, waarin hij van hot naar her verhuisde en ook dikwijls op straat leefde. ,,Veel domme pech, veel eigen schuld, veel gedoe met instanties”, verzucht hij. ,,Dit huis is ook tijdelijk. Als het goed is krijg ik per 1 december een écht huis. Ik hoop het, rust in m’n leven. Met Bink. Ik twijfelde over een hond, maar ik kan niet garanderen dat ik veel thuis ben. Een kat is zelfstandiger.” De man tilt de reismand weer wat hoger, samen kijken we vertederd naar het mooie dier. ,,En Bink, kijk jij ook uit naar je nieuwe onderkomen?”, pols ik bij het beestje. Bink lijkt zowaar daadwerkelijk te antwoorden, middels een kort miauwtje.