Naar Lommel voor één seconde

,,Kun je dertig euro voor me wisselen? Ik moet zo snel mogelijk met de trein naar Lommel.” De man zegt het enthousiast en met een gelukzalige glimlach. Hij zal een jaartje of 38 zijn, heeft een breed postuur en met z’n loshangende lederen jack straalt hij een prettig soort zelfverzekerdheid uit. ,,Ik kreeg net een berichtje op internet van een vrouw uit Lommel die ik al een tijdje ken”, fluistert hij. ,,Ze zei: ik ben vandaag botergeil, kom je naar me toe?”

De man grijnst breeduit en doet zelfs een dansje. Hij kijkt nogmaals om zich heen en plots kijkt hij ernstig. ,,Ik heb al heel m’n leven moeite met vrouwen, dus zoiets laat ik me geen twee keer zeggen. Dat komt omdat ik een gênant probleem heb. Ik kan het niet, eh, heel lang volhouden, zeg maar. Herken  je dat?” Ik kijk ‘m vragend aan, hij slaakt en diepe zucht.

,,Ik kom altijd direct klaar… en schaam me dan kapot”, stamelt ie. ,,Daardoor heb ik nooit een relatie gehad, het is echt verschrikkelijk.” De gelukzalige glimlach is van z’n gezicht verdwenen, z’n zelfverzekerdheid zakt als een pudding in elkaar. ,,Dus eigenlijk ga ik naar Lommel voor één seconde actie”, grijnst hij gepijnigd. Hij raapt z’n muntgeld bijeen, ik adviseer ‘m zich te ontspannen. Zich op haar te concentreren. Als hij wegloopt, draait ie zich om. ,,Al zo vaak geprobeerd”, klinkt het wanhopig. “Nee, het wordt gewoon één ferme stoot en terug naar huis!”, roept hij iets te hard door de stationshal. Een man achter hem komt naar me toe en herhaalt dat zinnetje zachtjes in zichzelf: ,,Nee, het wordt gewoon één ferme stoot en terug naar huis… Ik ga het je niet vragen, maar ik ga zeker even fantaseren en bedenken waar dát over gegaan zou kunnen zijn.”