Komt net een vrouw naar me.
Met de volgende monoloog:
“Ik heb al zes keer de trein gemist, net op één, twee, drie minuten. Nu moet ik een uur wachten, maar ik heb m’n spullen niet bij me om een jointje te draaien. Ja, ik kan nieuwe kopen, maar ik krijg het altijd, weet je, dus koop ik niet en ik moet het ook niet teveel doen. Mensen denken dat ik gek ben, maar dat klopt niet, dus dat klopt hahaha. Nou, uurtje wachten dus, ik ga denk ik op het spoor liggen, lekker warm hahaha, nee, grapje. Misschien moet ik nog plassen, maar mensen denken dat ik gek ben, dat klopt niet, dus dat klopt hahaha. Nou, doei”
Volgens mij ben ik heel goed in begrijpend knikken, want ze dacht geloof ik dat ik het hele verhaal begreep, maar nu ze weg is vliegen er tientallen vraagtekentjes om m’n hoofd.
