“Goedemiddag. Ik wil graag een kopje koffie. En ook nog wat te eten… argh, die saucijzenbroodjes zien er heerlijk uit”, glimlacht een vrouw van rond de veertig met een iets gepijnigd gezicht. Als ze ziet dat ik het broodje al voor ‘r wil pakken, houdt ze me snel tegen. “Neenee, dat was geen bestelling. Nee,” zegt ze stellig, “ik doe het niet. Ik zit dagelijks tientallen keren in dubio wat betreft eten, met name vlees.”
Ze kijkt even om zich heen en vertelt vervolgens met een vrolijke glimlach: “Weet je wat het is, ik ben verzot op dieren, al m’n hele leven. Sterker, ik heb dieren altijd veel hoger ingeschaald dan mensen. Mensen vind ik overigens echt leuke wezens, maar gewoon niet zo interessant als dieren.”
Ze laat een korte stilte vallen en lijkt m’n reactie te peilen. “Dan denk jij ongetwijfeld: honden, katten, konijntjes, stokstaartjes, eenden en andere pluizige beestjes. Nee, ik heb het echt over álle dieren. Wij hadden vroeger een slang als huisdier. M’n broer had twee spinnen. Prachtige dieren, geheel eigen karakters. Je kunt ze misschien niet aaien en knuffelen, maar des te intrigerender, toch? Ik kan gewoon geen enkel dier bedenken dat ik niet waardeer.”
Ze kijkt nog eens naar het saucijzenbroodje, met een iets treuriger gezicht. “Als ik zo’n broodje zie, wéét ik dat het ontzettend lekker is. Maar direct komt een tweede gedachte in me op: er zit vlees in. Ik heb ooit filmpjes gezien hoe zo’n rund aan z’n einde komt. Ik heb daarom besloten mezelf alleen toe te staan vlees te eten bij etentjes, of andere speciale gelegenheden.” Ze brengt het overtuigend en ik geloof ‘r uiteraard. Ik kan het echter niet laten haar toch even te plagen. “Ik ga ver met u mee, maar ik vind malariamuggen soms wel klootzakken hoor”, merk ik droogjes op.
De vrouw verstart en kijkt me met felle ogen aan. “Wat kunnen malariamuggen er aan doen dat ze in dat lichaam geboren zijn? Vergeet niet dat die beestjes een ziel hebben en misschien ook gevoelens. Ze kunnen alleen overleven door te zijn wie ze zijn, daar hebben zij verder niet voor gekozen. Dat wij als mens daar de dupe van kunnen zijn is heel vervelend, maar zo werkt de natuur nu eenmaal. Ik vind niet dat je hen ergens de schuld van kan geven.” Ze denkt kort na en hakt de knoop door. “Ja, mijn conclusie: ik hou óók van malariamuggen!”
