Maandverband

“Als ik onze boodschappen in mijn tas doe, mag m’n maandverband dan in jouw tas, Miran?”, overleggen twee dames vlak voor me. En tot mij: “Ja, ik vind het niet prettig als eten en maandverband bij elkaar liggen, ziet u”, legt ze uit. “Jij denkt: hoezo?”

Dat denk ik totaal niet, integendeel. Ik vind het allang prima. “Dat is: eten trekt insecten aan en je begrijpt, dat heb ik dus liever niet bij m’n maandverband”, verklaart ze. “Maar waarom niet, denk jij?”

Mijn gedachten zijn dan al afgedwaald. Ik heb zin in een Raketje. Zwemmen in een meertje. Ik heb zin in appeltaart! “Nou, die insecten zouden natuurlijk zomaar naar dat maandverband kunnen wandelen”, vervolgt ze ongestoord. “En als je dat dan gebruikt…”, grijnst ze.

“Ik eh… weet niet of ik dit wil w…”, probeer ik me lafjes te verzetten.

“Nou ja, dan zitten ze dáár dus. Dan kun je zeggen: wat maakt dat uit?”, vervolgt ze. “Mevrouw, echt, ik wil het niet we…”, probeer ik luider, maar de vrouw heeft plezier.

“Ze kruipen dan toch ongemerkt naar binnen. Ik heb hier ooit een YouTube-filmpje over gezien”, trekt ze een vies gezicht. “Moet je eens opzoeken voor de grap, je weet niet wat je zíet!”

De appeltaart verbleekt, ik begin beelden te zien, ik… appeltaart, appeltaart, ap-pel- taart! “Maar goed, fijn dat we het eten en m’n maandverband nu gescheiden kunnen meenemen, dat levert me toch net iets meer rust op. Na het zien van dát YouTube-filmpje ben ik daar extra voorzichtig in geworden”, kijkt ze Miran aan. Miran zelf staat geduldig terzijde. “Is ze altijd zo?”, verifieer ik bij ‘r.

“Ze heeft haar buien. Gewoon vriendelijk knikken, ‘ja’ zeggen en laten gaan; anders wordt het alleen maar smeriger”, verzucht ze.