Hij kwam een paar maanden geleden voor het eerst bij me langs en ontpopte zich direct tot een favoriete klant. Ik weet die eerste kennismaking nog goed, hij vroeg aan me of de Volkskrant bij ons gratis was.
Of dat een serieuze vraag was, kon ik niet direct goed inschatten; de man grijnsde cynisch én vriendelijk naar me en wachtte het antwoord ook daadwerkelijk af. Natúúrlijk is de Volkskrant niet gratis, onderwees ik, met een ietwat overdreven passioneel betoog.
Met weidse armgebaren: die hele redactie, al die correspondenten die dag in, dag uit artikelen moesten schrijven. Nieuws moeten maken. Binnenland, buitenland, sport, economie, cultuur. Elke dag moet die krant gevuld worden met hoogwaardige journalistiek, die het niveau van gratis nieuwssites zal moeten ontstijgen door verdieping en opinie te bieden.
En als die krant dan rond middernacht inhoudelijk af is, moet deze nog gedrukt worden. En dan de logistiek. Alle abonnees die de krant elke ochtend op hun mat verwachten. Al die winkels, waaronder de onze, die de krant elke ochtend in de winkel willen verkopen. En dat voor een prijs van slechts €2,25, hoe dóén ze dat toch? Grátis?
Nee toch? “Oh, goh…”, stamelde de man toen, nog altijd glimlachend, “als je het zó stelt wil ik er wel een! Koopje!” Sindsdien koopt hij regelmatig een Volkskrant. “Goedemiddag! Is de krant van vandaag weer de moeite?”, vraagt hij vaak.
Volkomen onvoorbereid lees ik de voorpagina voor. ‘Nu de daders nog’, over het rapport van de MH17. ‘Nederland niet op EK na nieuwe blamage’ met een balende Wesley Sneijder als foto. “Klinkt as always als een vrolijkmakende editie!”, grijnsde hij. “Doet u er maar weer een!”
En zo komt hij dikwijls langs en soms twijfelt hij oprecht. “Nee, vandaag wil ik alleen een kaasbroodje. Denk ik?” Hij kijkt me vragend aan. “Nou ja, Sigmund is vandaag toch wel erg geestig”, merk ik op zonder Sigmund daadwerkelijk gezien te hebben. Verkocht, uiteraard.
Ook ditmaal zie ik de man van verre al aankomen en ik pak de Volkskrant al uit het rek. “Ik zou misschien eens kunnen overwegen een abonnementje aan te schaffen, dat is per saldo denk ik toch voordeliger.”
Ja, klopt, maar: “Dan tref je de Volkskrant in de vroegste vroegte op de mat aan. En zo begin je je dag. Terwijl je ‘m nu aan het einde van je dag koopt, met begeleidend commentaar van mij!” De man kijkt verrast. “Overtuigend betoog, je zou verkoper moeten worden!
