Een buitenlands-ogende man komt bij me en murmelt: “One coke please”. Ik pak de cola en reken na de diverse plichtplegingen af: “Two twenty please”.
Hij kijkt me vragend aan. “Two euros and twenty cents, please”, verduidelijk ik.
Wederom kijkt ie me vragend aan, waardoor ik vermoed dat hij geen Engels spreekt. “Zwei zwanzig, bitte?”, probeer ik. Wederom kijkt ie niet begrijpend. Sarcastisch: “Deux euro vingt, s’il vous plait?”. Nog geen begrip, waardoor ik enigszins machteloos hoop dat ie het vijfje dat ie in z’n handen heeft gewoon neerlegt. “Spreekt u ook gewoon Nederlands?”, vraagt de man in het plat Limburgs. Nondeju.
