Als ik tijdens mijn werk juffrouw Hanneke gehaast mijn kant op zie komen, overvalt een vreselijk gevoel van schaamte me. Een gevoel van falen. Ik schiet direct in een zelfverdedigingsmechanisme tijdens zo’n spontane ontmoeting met iemand uit mijn middelbareschooltijd. Dat ik écht wel meer bereikt heb dan ‘slechts’ dit. Alsof ik mezelf moet verantwoorden.
Ditmaal is het dus nog een lerares ook: juffrouw Hanneke. Juffrouw Hanneke gaf diverse vakken, die allen met handwerk te maken hadden. Ik zat op de Vrije School en zij gaf hout- en steenbewerking en zelfs breilessen. Tijdens haar lessen heerste er altijd een gezellige orde.
Juffrouw Hanneke hoefde niet autoritair te zijn om orde te handhaven, ze had een natuurlijk overwicht. Mijn voornaamste herinnering aan haar is een schoolkamp. We zullen zestien zijn geweest. Met een klein deel van de klas gingen we naar een rustig cafeetje, waar we een toernooitje gingen poolen. Juffrouw Hanneke trakteerde ons op een drankje, waarop ik een biertje nam. Ik won wedstrijdjes, juffrouw Hanneke ook. En zo belandden wij in de finale, waarin ze me genadeloos inmaakte. Na afloop haalde ik een tweede biertje, die zij direct van me afnam. “Eén alcoholisch drankje zei ik”, sprak ze toen rustig en kordaat.
Een discussie was zinloos, ze had natuurlijk gelijk. Juffrouw Hanneke blijkt anno nu nog altijd stijlvol en modieus gekleed en in die kleine twintig jaar lijkt ze niet veel ouder geworden te zijn. Ze kijkt op, we kijken elkaar recht in de ogen.
“Oh. Goh… Steven! Hoi! Eh… Ja”, hapert ze. “Dit vind ik…”, stottert ze. “Ik kwam voor een pakje sigaretten. Marlboro Light. Niet voor mezelf hoor! Voor een vriendin!”, verdedigt ze zichzelf verschrikt en in paniek.
Ik grap dat ze nu toch echt een volwassen vrouw is. Ze glundert. “Vind ik altijd leuk, oud-leerlingen. In de meeste gevallen praat je dan gezellig hoe het leven er nu voor staat.”
Dan iets ernstiger: “Maar bij jou koop ik nu sigaretten, waar ik me dan ook echt voor geneer. Ik bedoel, stom eigenlijk. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik het goede voorbeeld moet geven…”
Ze bergt het pakje sigaretten op in haar tas. “Maar voor jouw informatie: ik rook dit pakje op samen met vriendinnen. Zondagavond is hij op en dan rook ik een week niet meer. Dus!”
De sigaretten zijn weg. Ze glimlacht. “En hoe is het nou met jóu? Wat leuk je weer eens te zien!”
