Het is stil in de stationshal. Waar dikwijls anonieme, talentvolle pianisten de aanwezige vleugel bespelen en het reizend publiek op een gratis concert trakteren, blijft het vandaag stil.
Totdat een man begint te fluiten. Hard. De snerpende tonen vullen de stationshal. Het “Jingle Bells” zou voor een kerstsfeer kunnen zorgen, ware het niet dat de klanken ronduit ergerlijk zijn. Hijzelf staat vrolijk tegen een muur, de lippen getuit. Natuurlijk, de man kan fluiten. De toonhoogtes kloppen en vals wordt het echt niet. Maar zo hard. Er ontbreekt ziel, er ontbreekt emotie, er…
“ZEG! KAP EENS MET DAT IRRITANTE GEFLUIT, VERREKTE MONGOOL!”, roept iemand heel hard, helemaal vanuit een andere hoek van de hal. Gelach uit de stationshal, gevolgd door applaus als er inderdaad stilte volgt.
