“Is hier ook een lift?”

Op het oude station van Breda was geen lift. Alleen onder (vooraf aangevraagde) begeleiding door NS-medewerkers, konden bijvoorbeeld rolstoelers de perrons wel bereiken. De meeste reizigers moesten al die jaren eerst een stenen trap af om in de tunnel onder de sporen te komen. Vanuit deze tunnel kon je vervolgens met een roltrap de sporen bereiken. Dit gebrek aan een reizigerslift leek soms wel ergernis nummer één onder reizigers.

Regelmatig werd bij mij geïnformeerd over de aanwezigheid van een lift en dan moest ik die zeventigers, mensen die slecht ter been waren, rolstoelers, reizigers met zware koffers, enzovoort, teleurstellen. Hierna diende ik als klaagbaak voor de geërgerde reizigers, vaak op een niet al te prettige manier. Het ontbreken van een lift op het station was op zo’n moment toch echt míjn schuld.

Het nieuwe station is nu deels geopend. Het station is rolstoelvriendelijk, maar het beste nieuws: Er is nu ook een echte lift! Toen ik onlangs weer eens een dagje op het perron moest werken, schoot bovenstaande dan ook door me heen. Zou ik vandaag dan toch ook echt dé vraag krijgen? Zou ik vandaag iemand naar de fonkelnieuwe lift mogen wijzen?

Een oude vrouw komt met twee zware koffers bij me. Ze straalt norsheid uit, een norsheid die ik heel goed ken van al die jaren ervoor en ik weet dat ik nu inderdaad dé vraag ga krijgen. Maar nu hoef ik die norsheid niet te voeden. Nu is mijn kans om de mevrouw goed nieuws te brengen. “Meneer, er is hier zeker nergens een lift?”, vraagt ze. “Jawel”, reageer ik opgetogen, “er is een lift! Die kunt u vinden door hier een stukje door te lopen. Eerst ziet u een trap naar beneden. U loopt daar omheen en daarachter zult u de lift vinden”. De vrouw kijkt me zuchtend en geërgerd aan. “Wel verdomme. Helemaal dáár?”

Dit verhaal verscheen op donderdag 9 oktober in BN De Stem. Zie hier foto’s van het artikel!