Een oudere vrouw loopt regelmatig zwaaiend langs. Soms houdt ze halt en groet ze me kort, totdat er een klant komt. Ze heeft altijd een grote grijns op haar gezicht en onlangs groette ze me weer. “Hey! Hoe is het?”
Dit keer heeft ze de tijd en is het ook niet druk bij mij. Ze knoopt een gesprekje met me aan. “Raad eens hoe oud ik ben?”, vraagt ze lachend. “Ik schat u op 64”, raad ik mijns inziens realistisch. “Haha! Nee, ik ben 78! Haha, ja, daarom vroeg ik het ook. Ik zie er een stuk jonger uit dan ik ben en voel me ook zo. Mijn geheim? Ik ben altijd vrolijk, optimistisch en probeer zorgen en verdriet altijd zo snel mogelijk een plekje te geven”.
Ze vervolgt: “Want zo eenvoudig is m’n leven dan weer niet geweest. Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin en ontmoette de man van mijn leven toen ik twintig was. Hij kwam uit een protestants gezin en dat leidde direct tot weerstand van beide families. Onze relatie werd niet goedgekeurd en ik besefte me dat ik dat geloof zó beu was, dat ik het katholicisme vaarwel besloot te zeggen. Het geloof heeft veel regels waarin ik me niet kon en kan vinden. Het geloof houd je tegen in veel dromen. Mijn afscheid van het geloof zorgde voor een breuk met mijn familie en ook de familie van mijn man keurde deze stap niet goed. Toch bleven we bij elkaar en kregen we twee kinderen”.
“Mijn man overleed op jonge leeftijd en ook mijn kinderen zijn veel te vroeg overleden. Ik heb veel kracht in me en het lukte me om alles vrij snel een plekje te geven. Ik heb mezelf het verdriet en het verwerkingsproces gegund, maar niet te lang. Van verdriet, pijn en pessimisme word je niet gelukkiger en het is zonde van je tijd op deze aarde, vind ik. Ik ben 78 en heb door mijn optimisme nog heel veel sociale contacten, veel vriendinnen en heb nog altijd de mobiliteit om hele leuke dingen te doen. En ik ouwehoer nu gewoon met jou, ik vind dat heerlijk! Hoe groet de jeugd elkaar tegenwoordig ook alweer? Met jullie vuisten op elkaar en dat heet een boks toch? Nou, hier, een boks!”
Sindsdien komt ze regelmatig bij me langs, maakt een kort praatje met me en neemt weer afscheid met een boks.