Een vaste klant is een brede, norse, zwarte kerel. Als hij zijn beltegoed of sigaretten koopt, bestelt ie dat nors met één woord, loopt twee meter naar achteren en checkt langskomende vrouwen. Zijn versierpogingen totnutoe beperken zich tot “hey, psst”.
Nors en ook ergens wel een beetje eng dus. Zojuist wilde ie beltegoed, maar ik kreeg een foutmelding. Zonder wat te zeggen griste hij zijn geld terug en liep weg.
En kwam terug, voor sigaretten. Met een flauwe grijns zeg ik dat ik die wél kan verkopen. Hij kijkt me aan en het onmogelijke gebeurt: hij begint keihard te lachen. De slappe lach zelfs en hij zwaait bij het weglopen.
Zo leuk was de grap niet, maar dit is zo’n prestatie, dat ik ‘m op m’n cv zet.