Het is 10 uur. Een man komt naar me toe met in z’n hand een halve liter Heineken.
“Ik moed naar Dilburg, zo znel mogelijk. Ig zie dat de stoptrein over een minuut vertrekt, het beste pak ik die zeker?“, vraagt ie, duidelijk al behoorlijk zat. Ik raad het af, over zes minuten gaat er een intercity naar Tilburg, vanaf het perron waar ie nu is. De stoptrein gaat vanaf een ander perron, die haalt echt ie nooit. Toch waagt ie het erop, maar op het moment dat hij het perron verlaat, vertrekt de stoptrein het station buiten zijn zicht.
Twee uur later zie ik ‘m weer. Hij brabbelt, is inmiddels echt straalbezopen. “Magknhulpnr…“, vraagt ie. Ik versta ‘m niet. “Een Hulpener!“, roept ie geërgerd, wijzend naar het bier. Ah, een Gulpener-biertje. Ik moet ‘m teleurstellen. “Kben in fucking Maastricht en je hebt geen Hulpener?“, zegt ie met dubbele tong en boos. “U bent in Breda meneer, u heeft net de trein gemist“, breng ik voorzichtig. “Breda… Nog steeds? Waddevakman, ik dagdaddikinmaastrigwaar… Breda… Ik moet eerst naar Tilburg, welke trein moet ik dan nu nemen?“
