Een jonge mevrouw komt bij me. Niet alleen haar bijna witte haren vallen op. Vooral de prettige, constante glimlach op haar gezicht is aanstekelijk. “Mag ik een zakje Cadillacs van Autodrop“, bestelt ze vriendelijk.
De glimlach lijkt zich te ontpoppen tot een uitbarsting. Tot een schaterlach. Ik probeer haar ogen te bereiken, maar ze kijkt weg. Ik probeer deze schaterlach te voeden, maar bereik ‘r niet. “Ik probeer niks raars te zeggen, misschien dat ik een rare verspreking maak“, zegt ze, “en dan kom ik straks op Perrongeluk. Heel leuk blog hoor, maar niet met mij in de hoofdrol!” Ik stel ‘r gerust. Versprekingen zijn bijna nooit zo grappig.
