“Aay, ‘oeist. Doe màh maor een cowlah”. De jongen zal rond de 25 jaar zijn. Hij draagt een petje, is casual gekleed en komt zonder enige twijfel uit Amsterdam, te horen aan het onmiskenbare accent. Z’n complete houding straalt zelfverzekerdheid uit en dat op een goede, enigszins stoere manier. “Colaatje voor jou, asjeblieft en ja… gaat prima hoor, dank je wel!”, geef ik toch antwoord op z’n eerste vraag.
(Het valt me de laatste maanden op dat de ‘hoe is het?’-vraag steeds vaker gesteld wordt. En of die vraag voortkomt uit oprechte interesse of niet: ik vind het een leuke ontwikkeling. Het is een voorzet tot sociale interactie. Het is dan een keuze om deze voorzet op waarde in te schatten of niet. Op mijn blog plaatste ik onlangs een zelfde soort verhaal. Reageren op deze vraag levert zowaar mooie gesprekken op.)
“Huh?” De jongen begrijpt m’n reactie niet direct, maar al snel valt het kwartje: “Ohhh, zo! Goed te horuh dattut prima gaat”, reageert de jongen verrast, terwijl hij betaalt voor z’n colaatje. Er valt een korte stilte. “En hoe is het met jóu dan?”, vraag ik met een ietwat overdreven enthousiasme. “Eh, ja, jaagagoeman! Dank je wel”, reageert de jongen tevreden, “terug naar Amsjterdam, terug naar me stattie, da’s toch altijd weer chill, weet je”. De Amsterdammer doet z’n colaatje in z’n tas. “Het gaat gewoon goed met ons allebei!”, concludeer ik opgetogen. “Da’s toch een mooi iets!” De jongen is het volledig met me eens: “Zékuuuuuhr! En dat gaan we ook zo houden, ja toch?” De jongen biedt me z’n vuist aan, die ik beantwoord met een boks. “Ga ik je een fijne reis wensen. Het gaat goed blijven gaan met ons”, beloof ik ‘m. De jongen knikt. “Ben ik het helemaal mee eens, later man!”