Een jongen loopt naar me toe. Nee, hij danst naar me toe. Hij draagt wijde kleren en heeft een zwart petje op.
Het lijkt of ie zich in een videoclip waant, want tijdens dit dansje playbackt ie kort, beweegt vliegensvlug z’n hoofd naar links en naar rechts, terwijl ie danst op een niet hoorbare beat.
“Yo man“, begint ie. Hij klikt met zijn tong en maakt een move met zijn handen. “Heb je tandenstokerz, ouwe“. Z’n lijf deint kort na het uitspreken van deze zin, alsof het een punchline van jewelste is. Maar ik heb geen tandenstokers. “Serieuz niet?“, en hij houdt z’n twee handen op een afstandje van z’n borst. Z’n duimen, wijsvingers en middelvingers wijzen naar elkaar, z’n ringvingers en pinken blijven in hun handpalm. Als een soort dansmove haalt hij z’n handen van elkaar vandaan, zodat de drie uitgestrekte vingers omhoog wijzen. “That is“, hij klikt weer met z’n tong, “messed up” en hij danst weer weg. Veel te opzichtig kijkt hij naar de billen van een meisje die hem passeert. Hij aait even opzichtig zijn afwezige baard, maakt weer een dansmove, mompelt met een gepijnigd hoofd “aaight” en danst in een kronkelende lijn weg.
