Ook de NS heeft een WK-gadget bij haar winkeltjes. Het is de Wilhelmus: Een musje in de kleuren rood, wit, blauw en oranje. Je hebt acht verschillende Wilhelmusjes; Elk Wilhelmusje heeft een regel uit het Wilhelmus op z’n staart. Naast een tamelijk ingenieuze woordspeling, is het ook best een leuk hebbedingetje. En nog best populair ook. Je krijgt het Wilhelmusje bij aankoop van een geselecteerd actieproduct.
Twee Engelse gasten komen bij me en bestellen een Cola’tje. Het type ‘Engelse voetbalsupporter die in een Irish Pub voetbal kijkt’.
Cola ís zo’n actieproduct en met genoegen geef ik hen twee Wilhelmusjes. Twee oranje Wilhelmusjes, een onschuldige vorm van provocatie. De jongens bekijken het Wilhelmusje eens goed en kijken me vragend aan. Oei, hoe ga ik dat in het Engels uitleggen? Eerst maar een simpel antwoord, hopelijk is dat voldoende: “It’s a little orange present, the World Cup is coming up“. Daar nemen ze geen genoegen mee. “But… I assume this is a sparrow? Why a sparrow? I thought Holland has a lion or something?” Argh. M’n Engels is verre van geweldig, dus dat wordt lastig. Hoe leg je dit nou weer uit? “Okay. So this is a sparrow in English? In Holland, we call this a ‘mus’. So, sparrow is a mus in Dutch. Our national anthem is called ‘the Wilhelmus’. The Wilhel…mus. So, that little sparrow in your hands is a WilhelMus. It’s a wordplay!” De jongens kijken me verbouwereerd aan. En dan elkaar. Ik zie een zucht. En ze gaan weg.
Ingenieuze Nederlandse woordspelingen uitleggen aan buitenlanders is gewoon onmogelijk.
