Een man loopt langs de Kiosk en kijkt boos mijn richting op. Eenmaal mijn blik gevangen, loopt hij enigszins aarzelend naar me toe. “Ja hallo. Vanmorgen had ik een meningsverschil, of eerder een wóórdenwisseling met een collega van je”, begint hij deze confrontatie.
“Ze begreep me niet. Of ze wilde het niet begrijpen, dat kan ook. We gingen in ieder geval niet goed uit elkaar. Maar het is natuurlijk zo dat de grote partijen in deze kapitalistische samenleving een tweespalt willen veroorzaken tussen diverse groeperingen. Met grote partijen bedoel ik dan banken, de overheid, maar bijvoorbeeld ook de spoorwegen.
Zij proberen een spanning te creëren tussen mij, de consument, en jou, als onderdeel van dat systeem. Die spanning wordt ingegeven en gevoed door de marketingafdeling, want spanning scoort natuurlijk. Niet alleen commercieel, maar vooral in het grotere geheel.” De man haalt even adem en kijkt me teleurgesteld aan. “Net als je collega snáp je het niet hè?” Niet helemaal, inderdaad. Wellicht kan de man deze woorden illustreren met een concreet voorbeeld? “Nou, ik had vanmorgen een kortingsbon die ik bij de Kiosk kon inleveren. Uw collega heeft mij dan ook die korting gegeven, maar de kortingsbon heeft ze niet aan mij teruggegeven maar in de kassa gedaan. Waarom deed ze dat? En ze wilde ‘m ook niet teruggeven. Dat is raar.” Hij laat een stilte om mij te laten reageren, ik blijf ‘m echter niet-begrijpend aankijken. “Op de bon staat dat ik een appel, een croissant en een warme drank krijg voor €2,50. Maar niet dat ik de bon in moet leveren om deze korting te krijgen. Dat stáát er niet! En zó creëren ze dus een spanning tussen jou, onderdeel van het systeem, en mij, de consument!” Blijkbaar kijk ik nog steeds niet-begrijpend, want hij snauwt: “Laat maar, ik voel alwéér die spanning!”
