Zaterdag. De oude stationshal aan de centrumzijde is voor de allerlaatste dag open, omdat de bussen vandaag nog aan deze kant vertrekken. Op zondag verhuizen ook de bussen naar de ‘Belcrumkant’ en zal deze oude stationshal definitief sluiten.
De hal maakt een desolate indruk; Alle winkels zijn gesloten, alle rolluiken zijn dicht, de lichten staan uit. Reclamezuilen zijn al verwijderd en laten een gapend gat achter. Daarin zijn stoffige, donkere stenen zichtbaar, die tientallen jaren onzichtbaar zijn geweest en voor het eerst sinds de bouw in 1970 nu weer het zonlicht zien.
Vrijwel alle kaartenautomaten zijn van hun plek gehaald, de gang naar de sporen toe zijn vrijwel onverlicht. De omroepinstallatie werkt nog wel. De stem roept zeer regelmatig om dat het nieuwe station geopend is, hoe deze bereikbaar is en dat deze oude stationshal morgen definitief sluit.
Tientallen mannen in gele hesjes sjouwen bouwmaterialen, tientallen mannen in gele hesjes zijn al begonnen met de sloop van deze hal. Er is nog één kaartautomaat aanwezig, waar zich een lange rij achter vormt. Omdat er nergens meer reisinformatie te zien is, krijgen enkele NS-medewerkers nogal wat vragen te verduren. De reizigers worden nergens verleid door winkels en zoeken stilzwijgend hun sporen op. Het lijkt in alle opzichten een spookstation. Het enige geluid zijn de voetstappen van reizigers. De enige kleur die het station nog bevat, zijn tientallen enorme blauwe borden met duidelijke informatie over het nieuwe station en hoe je daar moet komen.
Ook ik draag een geel hesje. Ik moet met een collega de voorraad van deze oude winkel verhuizen. Een behoorlijke klus met slechts een steekwagentje en tientallen kratten, maar het is een kwestie van gewoon doen. Om de haverklap word ik aangesproken door reizigers die willen weten naar welk spoor ze moeten, of waar het centrum zich bevindt, of waar de ingang van het nieuwe station is. Dat dit geen normale, doorsnee dag is, lijken de reizigers zich ook te beseffen. Sommigen hebben geen idee wat er aan de hand is, maar dat er íets aan de hand is, is ze wel duidelijk. De sfeer in deze hal is duidelijk anders dan anders, maar wellicht is dat mijn eigen perceptie.
Eén vrouw lijkt in ieder geval niets in de gaten te hebben. Ze heeft zich tussen de stapels kratten heen gewurmd om bij onze zij-ingang te komen. Ineens staat ze op de drempel van onze winkel, met een briefje van vijf in haar hand. “Doet u mij maar een rolletje Mentos en ik zou ook graag een flesje Spa blauw willen, maar ik zie dat uw drinken uitverkocht is? Jeetje, u heeft zo te zien alléén nog maar Mentos hè?”
