Een jonge vrouw van ongeveer 25 bestelt een koffie. Ze betaalt een tientje en als ik haar wisselgeld bij elkaar zoek, grinnikt ze zachtjes. Vragend kijk ik op en ik zie haar een gek hoofd trekken. Raar, maar een gevalletje ‘het zal wel’ en ik loop naar het koffiezetapparaat. Als ik de koffie pak, herhaalt dit tafereel zich. Ze trekt nu een heel vreemd hoofd en vervolgens lacht ze voluit. Ik heb er nu wat beter het zicht op en zie dat ze naar het tv’tje kijkt, waar live de camerabeelden uitgezonden worden. Met andere woorden: ze is helemaal alleen, trekt een gek hoofd zodat ze zichzelf op het scherm ziet en vindt dat blijkbaar heel erg vermakelijk.
Een man achter haar ziet hetzelfde gebeuren en als hij aan de beurt is, doet ie hetzelfde. “Hmm, ik vind het eigenlijk helemaal niet grappig, ik word er eerder een beetje treurig van“, zegt ie met een fijn sarcastisch toontje en toch met gevoel voor dramatiek. Hij kijkt er gespeeld somber bij. Een gesprek tussen twee mannen volgt. Een gesprek waarin we eerst z’n treurigheid en onzekerheid bespreken, een gesprek waarin we de redenen achterhalen waar deze onzekerheid vandaan komt en zo zakken we langzaamaan in de diepste krochten van z’n ziel. Eenmaal daar vinden we antwoorden die er uiteindelijk voor zouden kunnen gaan zorgen dat z’n onzekerheid opzij geschoven kan worden en de man z’n zelfvertrouwen herwint en z’n leven op een positieve wijze kan gaan voortzetten. Een emotioneel afscheid volgt en de man kijkt nogmaals naar het beeldscherm. Enkele secondes, hij glimlacht. Hij heeft vrede met zichzelf. Weer een tevreden klant.
