De vrouw loopt zigzaggend, verdwaasd en duidelijk op zoek naar iemand door de stationshal. Totdat ze mij ziet staan. Dan loopt ze met grote passen loodrecht op me af. Met betraande, verschrikte ogen wijst ze op haar telefoon. Zo’n uitklapbaar, wit toestel waar je alleen maar mee kunt bellen en sms’en.
“Meneer! Ik…”, stottert ze. Ik schat haar in de vijftig, richting de zestig. Ze zal van Turkse komaf zijn, getuige haar gelaatstrekken, huidskleur, kleding en hoofddoek. Ze straalt oprechte paniek uit, dus zet ik m’n rustgevende en meest vriendelijke glimlach op en probeer haar te kalmeren. “Rustig. Vertel. Kan ik u ergens mee helpen?”
“Het is mijn dochter”, begint ze schokkerig. “Ze zit in de trein, vanuit Delft. Normaal sturen we tientallen sms’jes naar elkaar tijdens de treinreis, maar nu is haar laatste berichtje van een uur geleden.” Een traan biggelt over haar wang, ze begint te snikken. “Ik kan ‘r niet bereiken! Ze neemt de telefoon ook niet op! Ze had hier allang moeten zijn, dus maak ik me zorgen, waar is ze? Wat is er gaande in die trein?” Een angstige blik. Haast blinde paniek. De kunst lijkt me om hier vooralsnog niet in mee te gaan.
“Misschien is haar telefoon leeg? Of staat de trein stil in een tunnel? Ik zal de NS even contacten, die weten altijd net wat meer dan ik”, stel ik haar gerust. De vrouw blijft trillend bij me staan, kijkt hoopvol naar me als ik een beweging maak. Ik bied ‘r een kopje koffie aan –in tegenstelling tot de waarzegster onlangs, lijkt me dat wel een terechte actie. Een beetje afleiding, even ontspanning. Dat blijkt een goede geste; dankbaar neemt ze deze traktatie aan en ze komt wat tot rust.
“Het is toch vreselijk hoe ik reageer. Mijn dochter is 22 jaar en hartstikke zelfstandig. Die redt zich echt wel, maar toch. Het is dat moederhart. Dat blijft altijd tekeer gaan, hoe oud ze ook is. Ik voel gewoon een pijnscheut in m’n hart. Ik voel blinde paniek. Ik kan het niet stoppen.” Een NS-medewerkster komt al snel langs en geeft aan dat de trein over enkele minuten binnenkomt, met inderdaad wat vertraging. De vrouw rént direct naar het perron en laat haar koffie nog stomend staan. Niet veel later lopen moeder en dochter langs. De moeder wijst naar me en zwaait opgelucht naar me. Haar dochter glimlacht en geeft me een bemoedigend knikje.
