De kaartautomaat

Station Zwijndrecht. Een klein station zonder loket en met slechts één winkel, met slechts één medewerker: linksgetekende.

En dus fungeer ik ook als informatiepunt en word ik ook vaak gevraagd om mee te lopen naar de kaartautomaat, als hulp. Als ik geen klanten heb doe ik dat met liefde. Je helpt er niet alleen iemand mee, het is ook nog erg grappig. Rond 2 uur vroeg een oude mevrouw of ik haar kon helpen. Dat ging zo.

“Wilt u een enkele reis of een retourtje?”
“Nou, ik eet wel thuis hoor, mijn man komt om 7 uur denk ik wel thuis, dus als ik rond 6 uur weer thuis ben kan ik rustig koken. Ik hoef gelukkig geen boodschappen meer te doen en in een uur is het echt wel klaar…”

Ik toets in: retour.

“Met of zonder korting?”
“Ik ben allang over de 65, dus met de bus en trein heb ik korting en da’s fijn, zonder korting is toch wel duur hoor, straks ook nog een stuk met de tram en misschien gaan we wel meer doen dus, dus dan is het toch fijn hoor”

Ik toets in: met korting.

“Waar wilt u heen?”
“Ik ga met mijn dochter een kop koffie drinken op het terras in het centrum van Rotterdam, ze is vanmiddag vrij dus dat is wel gezellig. Misschien gaan we ook nog wel de stad in, m’n dochter wilde nog nieuwe schoenen kopen, dus misschien doen we dat nog”

Ik toets in: Rotterdam centraal.

“Wilt u eerste of tweede klas reizen?”
“Het is nu niet zo druk hè, maar vanavond misschien wel. Aan de andere kant, klein stukje maar natuurlijk. Eerste klas is zo duur, nergens voor nodig, tweede klas is prima. Zoveel verschil maakt dat ook niet volgens mij, dat verschil was vroeger toen ik jong was veel groter”

Ik toets in: tweede klas.

We ronden haar bestelling af. Sterke vragenlijst in zo’n kaartautomaat. Je leert iemand echt kennen.