Vrijdag. Een oudere vrouw komt naar me toe en vraagt de weg naar een buurtbibliotheek. Ik verwijs haar naar een buschauffeur, want ik heb geen idee hoe je er met de bus komt.
“Ach, ik heb nog tijd genoeg. In die bibliotheek is een tentoonstelling gaande over Indonesië. Ik ben daar altijd benieuwd naar, wil altijd zoveel mogelijk weten en zien over dat land. Ik ben er geboren, in het Jappenkamp in 1942. M’n moeder en ik hebben daar enkele jaren gezeten, tot we vrijgelaten werden. De Jappen stuurden ons terug naar Nederland. Ze vertelden dat mijn vader dood was en aangezien wij allebei blank waren, was het niet veilig voor ons in Indonesië.
Ik kan me er niks van herinneren en mijn moeder vertelde er ook liever niet over. Mijn kennis over Oost-Indië is dus vooral uit de boeken en via dit soort tentoonstellingen. Mijn vader kende ik al helemaal niet, de mannen en vrouwen zaten gescheiden. We verhuisden inderdaad naar Nederland, m’n moeder en ik gingen in een soort boerderij wonen en waren arm. Na enkele jaren kwam er op een dag een man ons erf op en we wachtten hem samen op. ‘Goh, kijk, je vader leeft nog en heeft ons gevonden’, zei m’n moeder droogjes tegen me. ‘En kijk, hij heeft schoenen bij zich. Wat een onzin, we zitten in het koude Nederland, we hebben kleren nodig!’ M’n vader bleek dus gewoon nog te leven, m’n moeder leek ‘m verder helemaal vergeten te zijn en wilde ‘m ook niet meer kennen. Die ontmoeting is eigenlijk mijn enige herinnering aan ‘m. Niet lang erna overleed hij alsnog, zijn verhaal ken ik dus verder helemaal niet.
Maar ik zal inderdaad eens aan een buschauffeur hoe ik naar die bibliotheek moet. Zal vast gaan over de cultuur, de pracht en praal en nauwelijks over dit onderwerp, maar dat is niet erg. Het is toch m’n geboorteland, dat mag ook best positief zijn, toch? Ben benieuwd! Tot ziens!”