“Goedenavond meneer, hoe gaat het met u?” De vrouw kijkt me indringend aan. Ook ik wens haar een goedenavond en knik vriendelijk, ten teken dat het goed met me gaat. Normaal gesproken volgt nu een bestelling.
“Oh, ik hoef niets te hebben, ik heb helemaal geen geld bij me. Ik was gewoon oprecht benieuwd hoe het met je gaat”, voegt ze eraan toe. Weer een indringende blik, ik word er haast nerveus van. De vrouw is in de vijftig en heeft blauwe ogen, die diep in hun oogkassen liggen. Ze heeft een ernstige blik, maar straalt wel een soort vriendelijkheid uit. Een soort betrouwbaarheid.
“Oh, met mij gaat het prima hoor, dank u wel. Hoe gaat het met u?”, probeer ik deze oprechtlijkende poging tot interactie dan maar te voeden. “Het gaat niet om mij. Het gaat nu om jou. Je ziet er moe uit.” Het is al vrij laat op de avond, het is rustig en feitelijk klopt het wel: ik fantaseer stiekem al wel een beetje over de bank, straks. “Zit je ergens mee? Neem je niet teveel hooi op je vork?”, vraagt ze, terwijl haar blauwe ogen zich iets verder openen. Ik probeer haar bedoelingen te peilen. “Ach, die vermoeidheid valt wel mee hoor”, hou ik me toch maar op de vlakte.
“Er is iets met je. Ik wil je echt alleen maar helpen”, oppert ze. Nee, het gesprek verloopt nog niet gladjes. Ze stelt heldere vragen, maar mijn oppervlakkige antwoorden stemmen haar niet tevreden. “Nou”, begin ik dan maar bloedserieus, “soms denk ik dat men verwachtingen over mij heeft, die ik niet kan waarmaken. Ik probeer mijn werk zo goed mogelijk te doen, maar volgens mij is het nooit goed genoeg. Althans, dat maak ik mijzelf wijs. Het zijn, denk ik, mijn hersenen die me dat wijsmaken. Als ik wat afstand neem, valt dat feitelijk denk ik wel mee.” Ik hoop met deze quasi-psychologische analyse over mezelf een soort tevredenheid te creëren.
De vrouw knikt. “Het is goed je regelmatig te uiten en ook je onzekerheid hierover te delen. Soms moet je jezelf spiegelen aan een ander. Ik ben in het dagelijks leven waarzegster, ik voer gesprekken met cliënten en probeer hen te adviseren,. In zekere zin kun je dit dus ook zien als consult. Dat kost normaliter geld, maar je hebt vast wel een kopje koffie in ruil?”
