“Mag ik een kop koffie en een croissant? En weet u misschien hoe laat het is?” Het is acht uur ’s avonds. De vrouw -licht Oost-Europees accent, ongeveer 65 jaar- heeft een flinke koffer bij zich.
“Pff, ik ben veel te vroeg. Ik woon in een dorpje in Zeeland, dus ik besloot voor de zekerheid op tijd te vertrekken, maar dit is wel érg op tijd: om half elf pas gaat mijn bus naar Polen.” Ik grijns cynisch. “Dat is nog lang wachten. We kunnen een spelletje spelen? Heeft u dobbelstenen bij zich? Kaarten?”, vraag ik vrolijk. Zo begint het gesprek.
De vrouw woont al 37 jaar in Nederland en gaat vannacht naar haar geboorteland om haar zussen te bezoeken. “De laatste keer is zeker vijf jaar geleden. Vaker hoeft van mij ook niet. Ik ga nu een week, eigenlijk al te lang”, verzucht ze. Liever gaat ze naar Zuid-Afrika, waar haar twee dochters bij een bank werken. “Dat zijn echte wereldburgers. Ze gingen allebei al vroeg het huis uit en hebben al veel van de wereld gezien”, vertelt ze trots. En dan, ernstig: “Mijn zoon is heel anders. Hij is 29 en woont nog thuis. Hij werkt wel, maar als hij vrij is zit hij vooral graag op z’n kamer. Hij heeft geen vrienden.”
De zoon durft niet meer mee naar Zuid-Afrika. De laatste keer dat hij meeging, werden ze overvallen en gegijzeld. “Drie zwarte mannen stormden het appartement van m’n dochter in. Met pistolen, ontzettend agressief en beangstigend. We werden vastgebonden en er werden doeken over ons heen gegooid. De mannen roofden het hele huis leeg. We dachten echt dat we vermoord zouden worden. Dat heeft indruk gemaakt, vooral op m’n zoon.”
De vrouw durft nog zelf wel; haar dochter verhuisde naar een resort met zware bewaking, dus nu is het betrekkelijk veilig. “Je kunt er alleen op afspraak langs. Er is een poort. Je wordt gefouilleerd, het is bizar streng. Ik hou wel van dat avontuur.” Over een jaar gaat ze weer. “Dan ga ik met pensioen. Ik ben chefkok bij een restaurant in Zeeland en geef leiding aan meerdere koks, elke avond lekkere stress. Na m’n pensioen wil ik ook meer reizen. Vanavond wordt het Polen. Pff, hoera”, waarbij ze duidelijk laat blijken erg weinig zin te hebben. Na anderhalf uur -uiteraard regelmatig onderbroken door klanten- besluiten we het gesprek af te ronden. Ik wens ‘r desondanks plezier. “Dank je. Maar het wordt saai, vrees ik.”