Gratis koffie: “Mag ik pinnen?”

Het treinverkeer gaat wat stroef rond Breda. Om reizigers iets te troosten, bieden wij gratis koffie en thee aan. Dat wordt regelmatig in het station omgeroepen, maar uiteraard zijn veel mensen niet op de hoogte. Zij willen dus gewoon betalen voor hun koffie.

,,Goedemiddag, cappuccino alsjeblieft!”, vraagt de jongen vrolijk. Ik laat de machine z’n werk doen: de koffiebonen worden gemalen tot espresso, de melk wordt opgeklopt; de jongen staat alvast klaar met z’n pinpas. ,,En pinnen graag”, en hij gaat direct met de pinautomaat aan de slag. ,,De koffie en thee zijn momenteel gratis, meneer”, geef ik ‘m mee en draai me weer terug naar de cappuccino: ik moet de espresso en de geklopte melk immers samenvoegen. Achter me hoor ik ‘m enthousiast reageren: ,,Ah, lekker man! Hoezo is dat dan?” Met m’n rug naar de jongen toe, leg ik uit dat het treinverkeer ietwat van slag is richting de randstad en dat er dus gratis koffie aangeboden wordt. ,,Oh lekker man, dat klinkt echt supergoed”, roept ie steeds vrolijker. Ik draai me om en overhandig ‘m met een brede grijns de cappuccino: ,,Alsjeblieft!”

Hij kijkt me met een verbaasde blik aan, z’n pinpas nog altijd in z’n hand. ,,Mag ik pinnen, alsjeblieft?”, en hij houdt z’n pas nogmaals tegen de pinautomaat. ,,Maar hij is gratis, je hoeft niet te betalen”, ben ik ook wat verward. De jongen reageert niet en staart naar de pinautomaat. ,,Een ogenblikje hoor, ik snap even niet wat hier gebeurt”, hoor ik ‘m zeggen. ,,Nou…”, wil ik mezelf herhalen, maar de jongen praat er dwars doorheen. ,,Wacht even Rodney, ik bel je zo terug.” Hij haalt z’n oordopjes uit z’n oren ,,Sorry, ik was in gesprek, geen idee wat je net allemaal zei. Mag ik betalen?”