Een oudere mevrouw staat op een afstandje van mij in het rond te kijken, duidelijk op zoek naar iets. Ik probeer haar ogen te vinden, zodat ik haar wellicht kan helpen. De meeste vragen kan ik immers wel beantwoorden. Uiteindelijk loopt ze mijn richting op, nog altijd verbaasd en zoekend.
“Meneer, vroeger was hier toch een winkeltje waar men kon wisselen? Weet u waar dat winkeltje nu is?”, informeert ze. Ik geef aan dat ze bij mij gerust geld kan wisselen en vraag wat ze nodig heeft. “Dat gaat u niets aan”, antwoordt ze nors.
Er valt een rare stilte; Zij wacht op mijn actie, ik op de hare. “Maarrehm… U vroeg of u ergens kon wisselen, toch?”, vraag ik weifelend. “Ja, daar was vroeger een winkeltje voor. En dat was geen winkeltje zoals de uwe”, blijft ze vaag. Weer blijft ze me aankijken, weer valt er een rare stilte. “Dan weet ik het ook niet mevrouw… U kunt bij mij in ieder geval briefgeld wisselen in muntgeld en muntgeld in briefgeld, ik dacht eigenlijk dat u dat bedoelde?”, probeer ik duidelijker te zijn. “Neenee, ik wil graag een girobetaalkaart, om geld over te maken. Daar was vroeger een speciaal stationswinkeltje voor”, begint haar vraag nu toch echt duidelijk te worden.
“Een bank?”, verifieer ik. “Nee, dat was geen bank, het was gewoon een winkeltje”, houdt ze vol. De vrouw komt een beetje verward over. “Er is een GWK en een Bruna. Daar verkopen ze bijvoorbeeld postzegels. Wellicht kunnen ze u bij de Bruna helpen… Bestaan girobetaalkaarten eigenlijk nog?”, vraag ik me af. “Ik zal daar eens kijken”, antwoordt ze wat afwezig, “misschien de boekenwinkel ja, die hebben natuurlijk ook strippenkaarten voor de bus” en voordat ik kan reageren loopt ze totaal de verkeerde kant op.
