Mijn grootste ergernis: Mensen die tijdens het bellen iets bestellen. Ze ouwehoeren met de andere kant van de lijn, geven je fluisterend hun bestelling en zonder je aan te kijken praten ze verder en pinnen hun bestelling. Wellicht wat dramatisch mijnerzijds, maar op die wijze degradeert men mij toch tot een minderwaardig wezen. Een automaat, zeker geen 100% medemens. Alle sociale etiquetten worden opzij geschoven. Hun gezellige gesprek gaat vóór, zelfs een zogenaamd ‘ogenblik’ van een paar secondes zit er niet in. Ik besta niet, ik dien slechts hun wensen in te willigen.
Dat vooraf. Een meisje komt al bellend naar me toe. Ik begroet ‘r, maar ze negeert me. We staan misschien 30 centimeter van elkaar af, met slechts mijn balie tussen ons in. Mijn gezicht gericht naar haar, haar gezicht gericht op mij en de winkel. Ze praat gezellig door en gebaart middels een kort knikje dat ze weldra zal bestellen. Het gesprek gaat werkelijk nergens over en duurt zeker anderhalve minuut alvorens een eventuele bestelling ter sprake komt.
“Maar Pris. Ik sta hier bij een winkel hè. Ze hebben hier van die koekjes, je weet wel. Ze hebben meerdere soorten. Zo te zien een koekje geheel van chocolade en ook een koekje met stukjes chocolade erin. Welke zal ik nemen dannn…”
(…)
“Ja, weet ik veel. Ze zullen beide wel lekker zijn hè haha. Ik heb geen idee, welke zou jij nemen dannn…”
(…)
“Hahahha, ja, da’s ook een goeie. Wacht, ik vraag het hem even, blijf aan de lijn hè…” en ze kijkt me aan. Zeg, welke is lekkerder?” Ik adviseer ‘r het koekje met stukjes chocolade erin. “Haha, hij adviseert de stukjes chocolade haha en jij de bruine. Zal ik hém geloven of jou?”
(…)
“Hahhahahaa, inderdaad! Ja, als ie niet lekker is kom ik gewoon bij ‘m terug hoor, mij een beetje vieze koekjes aanbieden hahahahha”
(…)
“Hahaha, ja. Doe mij maar het witte koekje met chocolade maar dan. Maar als ik ‘m niet lekker vind kom ik bij je terug hoor! Dan wil ik gewoon gratis een ander koekje hahaha, hoe heet je?”
(Even een zijweggetje in dit verhaal. Toen Gerrit Hiemstra jaren geleden weerman werd bij de NOS, was ik direct fan. Niet persé omdat Gerrit Hiemstra het weer zo goed presenteert, niet persé omdat Gerrit Hiemstra altijd strak in het pak zit en ook niet persé om z’n uiterlijk. Nee, het gaat me om de naam. Gerrit Hiemstra. Gerrit Hiemstra is gewoon een ontzettend toffe naam. Ik was direct fan van de náám Gerrit Hiemstra).
“Want dan kom ik terug en laat ik je weten hoe ik het koekje vond!”, houdt het meisje vol.
“Ik heet Gerrit”, zeg ik geërgerd.
“Oké Gerrit, ik kom nog wel eens terug hier hoor. Wat is je achternaam, dan geef ik het misschien wel aan je collega’s door! Haha, hoor je Pris, ja toch, ik wil natuurlijk wel een lekker koekje toch haha”, lacht ze.
“M’n naam is Gerrit Hiemstra, ik hoor het nog wel”.
“Nou Pris, ik heb het koekje gekocht hoor en zal Gerrit Hiemstra zeker laten weten wat ik van het koekje vond haha. Als ie vies is, wil ik m’n geld terug hahaha. Onthoud je de naam ja? Zal ik ‘m vanavond even op Facebook opzoeken hahahah” en weg is ze. Wellicht heeft Gerrit Hiemstra vanavond een vreemd vriendschapsverzoek. Sorry daarvoor, Gerrit Hiemstra.
