Een erg vriendelijke, goedlachse moeder bestelt wat te eten voor haar en haar eveneens erg vrolijke zoontje. Het kereltje danst, zingt, schreeuwt en is erg blij. Tijdens mijn onderonsje met de moeder schreeuwt ie nog wat harder en danst nog wat heviger. Lachend zeg ik: “hij wordt gek!”. De glimlach van de moeder verdwijnt en nors zegt ze: “hij is dan ook geestelijk gehandicapt!”.
Verdorie. (De vlugge toevoeging dat ie wel erg schattig is, voorkwam erger. We hebben op hartelijke wijze afscheid genomen).
