Een man komt bij me. Hij is rond de 40, draagt een kek spijkerjasje, heeft een Indisch uiterlijk en is klein van stuk. Hij knikt naar me en op zachte toon bestelt ie iets, maar ik kan er eigenlijk niets van maken. Het begint met een k-klank en aangezien ie naar de sigaretten kijkt, wijs ik een pakje Camel aan.
“Neenee!“, zegt ie iets luider, om vervolgens weer op te zachte toon iets vrij onverstaanbaars te zeggen. Nu hoor ik naast de k-klank ook een m-klank. K en m. Een snelle puzzel in m’n hoofd. Kauwgom? Ik wijs ‘m de kauwgom aan, maar ook dat is niet wat ie wil.
Hij gebaart me dichterbij te komen. “Condooms…“, fluistert ie, maar nu met meer articulatie, bijna in m’n oor. “Ah!“, roep ik, “ah…“, zeg ik zachter, als signaal dat ik z’n ongemak respecteer. Ik moet ‘m echter teleurstellen, die verkopen we niet. Op dit tijdstip verkoopt niemand ze op het station, voeg ik daar aan toe. De man kijkt teleurgesteld. Iets in de buurt wellicht? Het centrum is ongeveer tien minuten lopen, maar dat is echt wat te ver. De man zucht. De man sluit gepijnigd de ogen en wrijft met z’n handen over het gezicht. Hij ziet een leuke avond in vlammen op gaan en verbergt z’n teleurstelling hierover niet. “Fuck! Fuck!” Uit pure ergernis en frustratie schreeuwt ie het uit. “Dát lijkt me dan juist weer niet verstandig“, grijns ik, maar dat hoort ie -gelukkig- niet meer.