De man is sinds kort een vaste klant en heeft zich in die tijd ontpopt tot een grote favoriet van me. Het zal een ruime vijftiger, bijna zestiger zijn. Hij is kalend en heeft een iets gebogen rug, waar doorgaans een donkerblauwe, lange jas omheen hangt.
Bij de eerste oogopslag een totaal onopvallende, ietwat grauwe verschijning. Die, zo is mijn fantasie, diep in de kelders van een bedrijf saai, ingewikkeld werk doet. Als je eenmaal zijn ogen ontmoet, verandert alles. Een kruising tussen puur sarcasme, kurkdroge humor en enorme ondeugd.
De aankopen die hij bij me doet variëren, net als z’n manier van bestellen. Soms kortaf: “Zo. Flesje water.” Direct een opvallende glinstering in z’n ogen, alsof hij op iets broedt. “Water vind ik van alle dranken de minst intelligente. Zo doorzichtig.” Met zo’n droge intonatie, gevolgd door een strakke pokerface: eigenlijk is álles wat hij zegt grappig. Momenteel is een bakje vla in de aanbieding, waar een losse lepel bij hoort. Waarom weet ik niet, maar spontaan wil ik ‘m in het Frans een lepel overhandigen.
“Une eh… vla! Et une… eh, nou ja, lepel”, kom ik niet uit m’n woorden. De man knikt. “Het is een Löffel in het Duits. Het Frans weet ik niet, maar dat ga ik opzoeken. Dan heb ik voor deze week weer een fantastische uitdaging; de volgende keer dat ik je zie weet ik het.” Hij wijst op de zijkant van z’n hoofd, ten teken dat hij het opgeslagen en laat verder geen enkele emotie zien.
Of: “Goedemiddag mijnheer! Hoe maakt u het?” Hij verrast me dan toch enigszins met zo’n vrolijkheid, waar hij nog antwoord op verwacht ook. Hij laat een stilte vallen. “Ja, uitstekend! Met u?” Hij knikt emotieloos. “Er staat iets moois op het programma”, is zijn mysterieuze antwoord. “Doet u mij maar een blikje cola.” Ik pak het blikje en zet deze op de toonbank. “Ik ben benieuwd, wat voor moois?”, vraag ik. “En een broodje kaas”, vervolgt hij. “Oké, broodje kaas. Prima, maar vertel!”, hou ik vol. “Ik heb een uur geleden bedacht dat ik een blikje cola en een broodje kaas wilde”, vertelt hij. “Nu heb ik weer een goed verhaal voor thuis.” Ik grijns. “Wordt dit de anekdote van de dag ja?”, vraag ik enigszins verwonderd. “Misschien dik ik het verhaal hier en daar wat aan, maar in de essentie wordt dit het verhaal ja.”
