Excentriek en charmant

Het is alweer vier jaar geleden, maar ik weet het nog goed. De man was op dat moment immers al een bekende Nederlander, dus viel hij extra op. Toen was hij nog strafpleiter, bekend door zijn tv-optredens. Zijn excentrieke voorkomen was toen al zijn handelsmerk en dat is het nu -in een iets andere functie- nog steeds. Zijn ogen hadden juist iets innemend brutaals, ook hier bij mijn kassa. Ik ben nadien altijd fan gebleven.

Hij wilde drie flesjes drinken bij me afrekenen, wat neerkomt op een bedrag van €6,60. Hij gaf me in eerste instantie een briefje van vijf euro, verre van genoeg. Er volgde een toneelstukje. Hij voelde in zijn jaszakken en broekzakken, maar niets. Misschien in zijn koffertje. Opzichtig klikte hij deze open, bovenop lag een flink pakket bankbiljetten. Zeker zo’n vijftig briefjes van tweehonderd euro, misschien wel honderd. Allen ongekreukt. Stond ik plots oog in oog met een fijne som van minstens €10.000,-. Het geld werd stevig bij elkaar gehouden door een elastiek; nonchalant bladerde hij erdoorheen alsof het een boek was. Helaas, het gehele pakket bestond uit briefjes van tweehonderd euro en die neem ik niet aan. Dat bevroedde hij zelf ook al. ,,Dus zo red ik het niet, geloof ik”, grijnsde hij vilein, gevolgd door een knipoogje.

Met beleid legde hij het pakketje weer terug in zijn koffer en klikte deze weer dicht. Wederom voelde hij in zijn jaszakken, alsnog vond hij dat oh zo gewenste muntje van twee euro. Met kracht klikte hij het muntje op het biljet van vijf euro, dat nog eenzaam op mijn balie wachtte op versterking. ,,Geef me maar veertig cent terug, de rest mag je houden”, zei hij droogjes. Die superieure gniffel bij deze teruggave: onbetaalbaar.