Voor het eerst buiten Amsterdam

Vertwijfeld kijkt ze in het rond, op zoek naar iets of iemand. Ze is nog geen twintig en lijkt zich totaal niet op haar gemak te voelen. Even blijft ze vlak voor mij staan en raapt de moed bij elkaar. ,,Mag ik je wat vragen? Heb jij hier misschien een stopcontact?”, vraagt ze uiteindelijk aan me. Geen probleem natuurlijk, ze mag haar telefoon gerust even bij me opladen. ,,Mja, ik heb hier afgesproken maar geen idee waar en hoe laat precies. Mijn telefoon viel uit voordat ik dat nog kon vragen via de app”, legt ze uit.

Even laat ze een stilte vallen en kijkt me verwonderd aan. ,,Dit klinkt misschien stom, maar jij praat echt gráppig”, zegt ze. ,,Heel anders dan de mensen waar ik vandaan kom. Ik kom uit Amsterdam en ben nog nooit buiten Amsterdam geweest, ik moet nog een beetje wennen denk ik.” Nu is mijn accent niet overdreven Bredaas, maar de zachte g is onmiskenbaar aanwezig. ,,Nou, eh, welkom in Breda. Welkom in het zuiden!”, grijns ik. Weer die verbazing, maar ditmaal kijkt ze me vooral in de war aan. ,,Zuiden? We zitten nu in het noorden toch? Dit is eh…”, en ze kijkt op een papiertje, ,,Bréda? Zeg ik dat goed?” Ze legt de klemtoon verkeerd, maar ik vind dat ze het goed genoeg zegt.

Ze heeft sinds kort een relatie met een jongen uit Breda. Of nou ja, relatie, dit is de derde keer dat ze elkaar gaan zien. Hij kwam tot nu toe naar Amsterdam, ditmaal is zij naar zijn habitat gekomen. ,,Kweenognie, hij is leuk, maar ook wel een beetje vaag vind ik.” Nu valt er een ongemakkelijke stilte, die wordt gered door haar vriend . Die tikt haar op haar schouder, draait zich om en zonder wat te zeggen loopt hij weg. Het meisje haalt haar schouders op. ,,Beetje vaag dus. Mag ik mijn telefoon weer terug?”