“Meneer, verkoopt u ook ijs?” Twee dames van begin 70 hebben er zin in. Ik noem ze voor het gemak Monique en Netty. Haast likkebaardend bekijken ze de ijskaart, die ik ze aan wijs. “Wat is die zilveren Magnum eigenlijk?“, vraagt Monique aan me.
De zilveren Magnum is een speciaal jubileumijs (Magnum bestaat 25 jaar), met champagnesmaak. “Zit daar dan ook alcohol in?“, vraagt Monique met een iets te blije glimlach. “Oh nee, geen alcohol voor jou, Monique!“, lacht Netty hard, “daar ga jij alleen maar vieze liedjes van zingen! Haha!“
Mijn interesse is gewekt. “Vieze liedjes? Wat voor?“, probeer ik ze uit te dagen. “Nou, dat laatste liedje ov…“, begint Netty, maar Monique zing eroverheen: “lalalalala! Nee Netty, dat gaan we dus niet herhalen hé, haha!” Netty schatert het uit. “Oké oké, het was ook wel heel vies hoor Monique, hoe verzín je het! Baaaahhh haha!” Monique wil het champagne-ijsje toch wel gewoon proberen. “Dus écht geen alcohol hè? Anders klapperen je oren straks hoor!“, waarschuwt ze met een grote grijns. Ik stel ‘r gerust, écht geen alcohol. En ik ben wel wat gewend, dus ben niet zo snel gechoqueerd, probeer ik ‘r toch te verleiden. “Haha! Kan zijn, maar dit was echt een heel vies liedje die we gewoon voor onszelf houden! Smerig gewoon“, houdt Netty vol, “bah, nu ik eraan terugdenk… Haha! Ik weet de tekst niet helemaal meer, maar goed, misschien moeten we maar gewoon weg gaan nu voordat we het nog gaan zingen ook, hahaha!“, en beide barsten nog eens in lachen uit en lopen met hun ijsjes richting de trein.
