Een laaiende rookster

Het immer gezellige Zwijndrecht. Een jong meisje van ongeveer 14 komt in de winkel. Ze bestelt twee grote pakjes Marlboro en een kleine Marlboro light. Ik vraag haar legitimatiebewijs en ze erkent direct te jong te zijn. Ze vertelt dat ze de sigaretten namens iemand haalt en geeft me een telefoonnummer. De ‘mevrouw’ waarvoor ze de sigaretten haalt heeft het ‘erg druk’, dus moest zij even lopen.

Zoals bekend is de wetgeving omtrent sigaretten flink streng en ik moet haar dan ook teleurstellen: het is nu eenmaal verboden om sigaretten mee te geven aan jongeren. Ook als ik het nummer zou bellen, zou ik in overtreding zijn.

Slechts enkele minuten later komt een vrouw kwaad de winkel binnen. Kwaad? Nee, laaiend. Dat het ‘intens kankertriest’ is dat ik voor een paar sigaretjes zo ‘dom moeilijk’ doe en dat ik me ‘niet zo strak aan die domme kankerregeltjes moest houden’. Sorry, aan sommige regels houd ik me. Ze doet de bestelling opnieuw. De sigaretten kosten 22,- maar ze heeft slechts 20 euro bij zich. “Kanker! Kom ik die twee euro zo nog wel effe brengen” en ze stopt de sigaretten in haar tas. “Nou, geeft u de sigaretten nog maar even terug, als u 22,- heeft krijgt u ze mee”, vraag ik vriendelijk, maar resoluut. Haast agressief draait ze zich om, smijt de sigaretten op de balie en roept: “Godver, kankerjong, steek die sigaretten heel diep in je kankerreet!”

Heb ik niet gedaan, het lijkt me gewoon niet prettig aanvoelen. Ik heb ze netjes terug in het rek gedaan en de bestelling geannuleerd. Gestresst type, die mevrouw. Grofgebekt ook.