Het is 6 uur. De drukte is enorm, de rij voor me wordt niet kleiner. Voor me staat een jongen. Hij zal ongeveer 24 zijn. Z’n ontblote bovenlijf is een slechte keuze geweest. Hij heeft een flinke buik, die deels over z’n broekrand heen hangt. De zon heeft z’n werk vanmiddag goed gedaan, maar dat zal ie later waarschijnlijk pas echt merken. Rode plekken ontsieren het toch al niet al te aantrekkelijke lijf. Wellicht valt de schade mee, z’n lijf is doorweekt van het zweet.
Op z’n linkerborst staat een tatoeage. Vormeloos. Eén vale, blauw/grijze/groene kleur, geen enkel detail. Het doet me denken aan een moedervlek, ter grote van een tennisbal, maar het is toch echt een tatoeage. Op z’n borstbeen groeien enkele haartjes, felblond, maar bij z’n navel en naar onder (*huiver*) wordt de kleur donkerder. Hij is zelf ook blond, maar ik twijfel of het z’n eigen kleur is. Z’n hoofd is namelijk wel (ge)bruin(d) en flink bezweet.
Z’n ogen staan waterig; Ze zijn blauw maar net als z’n tatoeage zijn ze nu wat vormloos en ongedetailleerd. Z’n blik doet niks. Oneindig. De informatie die z’n ogen z’n hersenen zouden moeten geven, komt daar nooit aan. Totaal verwaterd, totaal niets. Z’n lippen zijn nat, maar z’n mond staat constant open. Tanden ontwaar ik nauwelijks, z’n tong zorgt constant voor vernatting van z’n lippen.
Hij leunt met z’n ellebogen op mijn balie. Eventjes houdt hij z’n hoofd vast en hij geniet zichtbaar van de airconditioning, die zijn werk vanmiddag inderdaad uitstekend doet. Een onprettige geur komt me tegemoet, ongetwijfeld een mening van alcohol, zweet en deodorant. “Ah… wat koel hier…“, zucht ie, “doe mij maar een flesje water“. We rekenen af, de jongen pakt z’n flesje water en gaat weg. De volgende klant staat al klaar.