Een Arabische man komt naar me toe en legt z’n telefoon op m’n balie. “Credit?“, vraagt ie. Op m’n vraag welke provider ie heeft, kijkt ie me schaapachtig aan. Drie andere Arabieren voegen zich bij de man en één van hen lijkt een klein beetje Engels te spreken. Niet dat dat iets uitmaakt, het is duidelijk dat ze geen idee hebben welke provider ze hier in Nederland kunnen gebruiken. Met gebaren en losse Engelse woorden vraagt hij of ik in z’n telefoon kan kijken naar het antwoord.
De software van de telefoon lijkt op Android, maar dan met louter Arabische tekens. Ik vermoed dat ik wellicht een antwoord kan vinden als ik in het homescreen vanaf de bovenkant naar beneden ‘swipe‘, aangezien zich daar meestal de ‘shortcuts‘ bevinden. Dat klopt, maar ook hier overal Arabische tekens. M’n oog valt op één woord dat in ‘onze’ letters geschreven is en dat is dan ook de naam van een provider: LebaraMobile. Ik kijk ‘m vragend aan, hij geeft twijfelend akkoord en een tientje. “Can you…” en hij knikt naar de telefoon. Of ik het beltegoed erop kan zetten. Oké.
Vier paar ogen kijken me argwanend aan. Er is een ijzige stilte en hoewel ik hun blikken als ‘argwanend’ interpreteer, is de sfeer om te snijden en komt het eigenlijk nogal bedreigend over. Het vertrouwen in een goede afloop lijkt klein. Maar het lukt, het telefoonbandje van Lebara bevestigt dat het beltegoed succesvol op de telefoon gezet is. De man pakt de telefoon en zonder wat te zeggen selecteert ie een contact op z’n telefoon en begint te bellen. Voor hem de bevestiging dat het beltegoed er inderdaad op staat. Hij knikt naar de overige drie…
… En één seconde later liggen er drie telefoons op m’n balie. Het tafereel herhaalt zich dus drie keer. De argwanende blikken blijven. Eén van de telefoons laat twee providers zien. Ik leg dit voor aan de man die gebrekkig Engels spreekt. Hij lijkt niet te begrijpen wat ik zeg, dus kies ik op goed geluk voor de eerste. Ook hier succes. Pfieuw.
Alle vier de mannen testen hun telefoon eerst en als ook de laatste telefoon beltegoed blijkt te hebben, worden de heren ontspannen en beginnen te lachen. “THANK YOU THANK YOU THANK YOU” roepen ze haast in koor, waarna een behoorlijk diepe buiging door de vier heren volgt. Vrolijk en opgelucht lopen ze weg. Af en toe draaien ze zich om en zwaaien nogmaals naar me.
