“Al heel m’n leven heb ik een enorme fascinatie voor die dieren. Ik ben daar vrijwilligster, maar eigenlijk is het mijn droombaan. Gek is dat hè?”
De vrouw glundert nadat ik haar aanspreek op ‘r shirt, met De Ezelshoeve uit Baarle-Nassau als opdruk. Ze kreeg enige tijd geleden een burn-out en werkt daar om haar uitkering te verdienen. De keuze was voor haar niet moeilijk: De Ezelshoeve, een boerderij speciaal voor ezels.
“Ik woon in Geertruidenberg en ga met het openbaar vervoer naar Baarle-Nassau. Da’s op een dag in totaal 4,5 uur bussen, maar… hallo! De hele dag ben ik tussen de ezels! Dat is toch geweldig?” Ze werkt twee dagen per week op de hoeve.
“Het klinkt zweverig, maar met ezels kun je geweldig communiceren. Zij doen niets als je ze commandeert. Ik buk, praat met ze op rustige toon en dan zijn het net makke schapen. Omdat ik respect en liefde voor ze toon”, legt ze uit.
“Leuk voorbeeldje: er loopt bij ons een ezeltje rond, Pepito. Het dier is ongeveer 28 jaar oud. Hij is haast dement, bijna blind en kan niet meer goed kauwen. Hij eet daarom de mest van de andere ezels op: dat is voorgemalen voer. Pepito kan vaak de weg niet goed vinden, maar kent mijn geluid door en door. Onlangs kreeg hij een nieuw hok. Zie je dat dier zonder idee ronddwalen. Aan de hand van mijn stem hebben we ‘m naar z’n nieuwe thuis kunnen begeleiden, hij volgt me overal naartoe.”
De vrouw blijft onverminderd enthousiast. Als een klant bij me afrekent, zoekt ze op haar telefoon. Zodra er weer ruimte is, laat ze haar schermafbeelding zien.
“Vinden mijn kinderen niet zó, dit, haha.” Op het scherm staan zes foto’s van de vrouw, allen met ezel. “Ja, ik heb het heel m’n leven al, ook voordat ik dit werk deed. Als ik door de polder fietste en een ezel zag, stopte ik ook altijd gelijk. Het is een verregaande fascinatie. Ik vind: er zou een vanzelfsprekend respect moeten zijn voor dieren, aangezien wij ook een diersoort zijn. En de ezel is gewoon mijn favoriet. Sinds ik daar werk, ben ik werkelijk zielsgelukkig. Die 4,5 uur reizen vind ik helemaal niet erg: als ik m’n ezels weer zie, ben ik dat allang vergeten.”
Ze pakt haar portemonnee tevoorschijn en kijkt verschrikt. “Argh, pinpas vergeten en haast geen geld op zak… Doe dan maar één appel. Die snijd ik straks in stukken voor de ezels. Ieder gewoon een klein stukje. Vinden ze heerlijk.