“Ik durf het haast niet te vragen, maar ik doe het toch: mag ik dát saucijzenbroodje van je overnemen?”, wijst de man heel specifiek een van de broodjes aan.
De man is ongeveer 60, maar z’n pretoogjes verraden een kinderlijke bui. “Precies díe?” en ik wil ‘m het broodje al overhandigen, maar hij onderbreekt me en kijkt me ernstig aan. “Ik ben me er echt wel van bewust dat het je pijn zal doen en dat het afscheid van dat broodje je zwaar zal vallen”, vertelt de man ernstig en vol mededogen, “maar ik wil je verzekeren dat het broodje ook bij mij echt in goede handen is.”
Ik probeer de man te peilen, hij kijkt me zo serieus mogelijk aan. “Tja, het is wel mijn favoriete broodje, waarom neemt u het saucijzenbroodje ernáást niet?”, speel ik het spelletje mee. “Ik wist dat je dat ging vragen, maar ik wil echt dát saucijzenbroodje.” Er valt een stilte. “Nou, vooruit dan maar. Het doet me pijn, maar het is duidelijk dat u er op staat. Het broodje is gewoon voor u, niks aan te doen. Ja, ik zal ‘m missen, maar dat is wellicht het lot als je werkt in een winkel als deze. Soms moet je afscheid nemen…”, somber ik.
De man kijkt me vol medelijden aan. “Wacht, wácht!”, roept hij. Hij loopt naar de servetten toe en pakt twee velletjes. “Alsjeblieft. Eentje voor mij en eentje voor jou, om je tranen mee af te vegen als ik eenmaal weg ben”, biedt hij me een servetje aan. “Wauw! Nu weet ik pas zeker dat het saucijzenbroodje bij u in goede handen is en dat u het met net zoveel respect behandelt als dat ik dat deed”, haal ik opgelucht adem, “het servetje is dan ook niet nodig, ik heb er nu een heel goed gevoel bij”, verzeker ik de man. De transactie geschiedt, het broodje wisselt van eigenaar. Drie minuten later komt de man terug. Hij loopt traag en vol drama richting de vuilnisbak. Hij kijkt me aan en wrijft met gespeeld verdriet met het servetje in z’n ogen. “Pfoeh. Toen ik het broodje eenmaal op had, voelde ik wat jij voelde. Ik mis ‘m nu ook. Ineens realiseerde ik me dat het broodje niet meer is. Hij is nu volledig verpulverd en landt momenteel in mijn buik. Moge het broodje rusten in vrede.” Uit respect hebben we een momentje stilte in acht genomen.