Een meisje bestelt vol zelfvertrouwen een pakje sigaretten. Met een zekere flair pakt ze haar pinpas tevoorschijn en ze steekt de pinpas in het pinautomataat.
“Je hebt het pasje verkeerd om, de voorkant moet naar jou toe“, adviseer ik. “Onzin, pasje moet zo, zo moet het pasje namelijk overal“, reageert ze kribbig en zelfs wat bozig. De toon is daarmee gezet. Om een soort statement te maken drukt ze het pasje nog extra aan. Er bestaat geen twijfel bij het meisje, ze zegt het met een dusdanige overtuiging dat ik de discussie laat voor wat het is. Geamuseerd neem ik een houding in om naar de komende worsteling te gaan kijken.
Er gebeurt niks. Ze staart naar het schermpje. Ze kijkt naar haar telefoon, waarschijnlijk om te kijken hoe laat het is. Even kijkt ze naar mij en vlug weer naar het scherm. De spanning is om te snijden, deze strijd is in volle gang. Na zeker vijftien seconden krimpt ze wat. Haar vertrouwen vertoont scheurtjes. Onzekerheid sluipt in haar bloed. Twijfel. De spanning. Ze knippert met haar ogen. Een paar keer. Ze slikt. Ze durft niet op te kijken, niet naar mij in ieder geval. Haar arm begint te bewegen, haar hand gaat langzaam naar haar pinpas. Eenmaal daar draait ze het pasje in een vloeiende beweging om, precies op de manier zoals ik reeds aangegeven had. Direct kan ze haar pincode invoeren. Vreselijk vluchtig toetst ze de vier cijfers in. Akkoord. Zonder me een blik waardig te gunnen pakt ze de sigaretten en haast zich uit mijn gezichtsveld. Ik grijns.
