Een man met lange rastaharen komt gehaast mijn richting op. Hij lijkt op de gemiddelde Jamaicaan zoals we die van tv kennen, alleen is deze man wat minder kleurrijk gekleed. M’n onderbuik zegt dat ik op m’n hoede moet zijn, hij heeft wat ‘engs’, geen idee waarom. “Beltegoed. Vijf euro. GT Mobile”, zegt ie kortaf. Ik bied m’n excuses aan, we verkopen alleen beltegoed van tien of twintig euro.
“Fuck. Maar heb ik. Kun jij het beltegoed erop zetten?”, vraagt ie vriendelijk. Na m’n toezegging lacht ie z’n tanden bloot. “Chill, gaat altijd verkeerd bij me haha”. Ik bel GT Mobile, het Engelstalige bandje is slecht te verstaan. “Ik versta die stem nooit weet je, wat zegt ze nou…”, begint ie. Ik onderbreek ‘m gebarend, als ie er doorheen praat versta ik het bandje écht niet.
We worden onderbroken, een meisje wil wat bestellen. “Dames gaan voor”, gebaart ‘de Jamaicaan’ en ik leg z’n telefoon aan de kant. Als ze klaar en weg is, waag ik een nieuwe poging. “Ik stelde voor haar cappuccino te trakteren, wilde ze niet. Jammer, leuk meisje wel, hoewel ik niet van koffie hou en… Oh ja, Sorry”, als ie ziet dat ik wederom stilte vraag.
“Ah, het lijkt nu te lukken, nog even luisteren wat ze zegt”, geef ik de voortgang van het proces aan, met m’n vinger tegen m’n lippen. “Chill! Wat zegt het bandje nou? Fuck, waarom wilde ze m’n koffie niet aannemen man, ik had het geld al in m’n hand en…” Ik ben het beu. “Stil nou even”, zeg ik bitser dan bedoeld. Hij kijkt geschrokken en houdt zich stil. Sterker, hij houdt als volleerd toneelspeler z’n beide handen voor z’n mond. Maar het is gelukt. Tien euro vers beltegoed, ik geef ‘m z’n telefoon. “Thanks, sorry dat ik bleef ouwehoeren, ik… Nou ja, dank je!” en met een grote grijns biedt ie me een boks aan, die ik uiteraard met een boks beantwoordt.
Leuke vent wel, jammer dat dat GT Mobile bandje erdoorheen praatte.
