“Weet jij wel dat de Here Jezus van je houdt?”, vraagt een jongeman met een volle, blonde baard aan me. Ik ben volstrekt ongelovig en hoewel ik een discussie normaliter best aan wil gaan, ben ik niet in de stemming. Bovendien vormt er zich een rij achter de mannen. Ik geef aan geen zin te hebben in deze discussie, maar ze houden vol.
Ik reageer met een wat onaardige sneer: “Die kerel is al 2000 jaar dood joh, verzin eens iets nieuws”. Ze zijn niet onder de indruk en blijven het proberen: “Leest u onze folder anders eens voor nieuwe inzichten”, vragen ze met een vrolijk gezicht. Ik hoef geen folder, ik wil de volgende klant helpen en bedank. “Misschien bedenk je je” en ze leggen de folder op de balie en stappen opzij. Ietwat geërgerd pak ik demonstratief de folder op en gooi ‘m ongezien rechtstreeks in de vuilnisbak en verwelkom met een speelse grijns de volgende klant. De één reageert verontwaardigd, de man met de baard glimlacht. Blijkbaar is het wel het sein voor de twee om te vertrekken want ze gaan direct na ontvangst van de koffie weg, ogenschijnlijk een beetje beledigd.
Toch heb ik enige spijt van m’n reactie. Ik bedoel, dat foldertje weggooien was toch wat onbeschoft, wat respectloos.
De man met de blonde baard komt enkele uren later terug. “En toch houdt Jezus van je”, glimlacht ie, met een voelbaar provocerende ondertoon. “Aha, nou, fijn hoor”, hou ik me op de vlakte. “Hou jij ook van Hem?” Hij kijkt me doordringend aan. “Neuh, Hij is al 2000 jaar dood, da’s eigenlijk ook alles wat ik erover te zeggen heb”. Hij geeft het op. “Maar Jezus zal altijd van je blijven houden hoor” en hij loopt weg. “Oké, bedankt man”, roep ik.
Stuk minder onbeschoft, prima.